Η επιστροφή στο εσωτερικό Karate
Karate-do σημαίνει ο δρόμος του Άδειου Χεριού, είναι απόγονος των προκαράτε στυλ, τα οποία χρονολογούνται από το 1477 και λέγεται ότι αυτά ήταν τα Tō-te (που σημαίνει Tang hand η China hand) η νεωτεριστικά Okinawa-te και το Okinawan kobudō. Το Καράτε ουσιαστικά είναι η συνέχεια του Νότιου Σαολίν Kung-Fu στο σύμπλεγμα των νησιών της Okinawa και κατ΄ επέκταση στην Ιαπωνία, δεν είναι ένα τυχαίο ότι ορισμένοι ιστορικοί θεωρούν ότι το Κarate είναι Kung Fu και συνέχεια του Hark Fu Moon στυλ του νότιου Σαολίν.
Όμως υπάρχει και κάτι άλλο που οι θεωρητικοί και ιστορικοί των πολεμικών τεχνών δεν το γνωρίζουν, ότι τα προ Καράτε(Tō-te) δεν είχαν τόσο σύνθετα λακτίσματα δηλαδή κλωτσιές τις οποίες τις υιοθέτησαν από το κορεατικο Tae Kwon Do(ITF), μερικούς αιώνες αργότερα αρχικά από τον ιδρυτή του Ιαπωνικού Καράτε τον Gigin Funakoshi περίπου στα μέσα της δεκαετίας του 1935 από το γαλλικό Savate που είχε πρώτα αντιγράψει τα λακτίσματα του εξωτερικού Kung Fu και μετέπειτα, από τον ιδρυτή του Κορεάτικου Καράτε με Ιαπωνική Σημαία, το Shin-Kyokushin Kai(Mas-Oyama) στα μέσα της δεκαετίας του 1950, από το ITF Τae Kwon-do.
Περνώντας τα χρόνια και έχοντας εξασκηθεί τόσο πολύ, τόσο στο Shotokan, όσο και στο πιο δυνατό Karate που υπήρξε μέχρι σήμερα στο Kyokushin-kai, αυτό που ανακαλύπτουμε σιγά σιγά, δεν είναι ούτε το «βάρβαρο» εξωτερικό Ιαπωνικό στυλ του Funakoshi, ούτε το «παντοδύναμο» Κορεάτικο στυλ του Mas Oyama που η δύναμη του στα tsukis(γροθιές σκότωναν ακαριαία μέχρι και ταύρο), που θυμίζουν πολύ το δυτικό πολιτισμό με στοιχεία της μεγάλης Ανατολής, ότι δεν μας ελκύουν στο βαθμό που μας προσέλκυαν παλαιότερα.
Αυτό που Ανακαλύπτουμε συνεχώς είναι η στροφή μας, όχι τόσο στα εξωτερικά στυλ, αλλά στα εσωτερικά, αυτά της Okinawa που ειδικά στο Goju Ryu, μοιάζουν περισσότερο με εσωτερικό Kung-Fu, παρά με το γαλλικό Savate και τα εξωτερικά στυλ του επίσης Κινεζικού Wushu(αυτή είναι μια άλλη ονομασία του Kung Fu που στην πραγματικότητα σημαίνει Εργάτης). Οι αναπνοές, η ελαστικότητα και η νηφαλιότητα, καθώς και η προσπάθεια αποφυγής κάθε μάχης, αλλά η μάχη με τον εαυτό σου για να κρατήσεις ακέραιο τον απέναντι σου, όσο προκλητικός κι αν είναι αυτός, είναι η ουσία και το πνεύμα των πολεμικών τεχνών.
Δυστυχώς όπως και το Tae Kwon Do της WTF με τους Ολυμπιακούς από την Σεουλ και έπειτα έγιναν άθλημα, ευτυχώς που υπάρχει και αυτό της ITF που το διατηρεί ως τέχνη, έτσι και στους Ολυμπιακούς του Τόκιο, αν πραγματοποιηθούν και φέτος, το Karate της JKA, δεν θα είναι πια do(δρόμος, η τέχνη), αλλά άθλημα και αυτό στην ουσία το αυτοκαταργεί, μετατρέποντας το σε κάτι άλλο.
Η Ανατολή είναι πολύ μεγάλη και όσο την ανακαλύπτει κανείς, τόσο την ερωτεύται γιατί είναι η πατρίδα της διαλεκτικής όπου η σύγκρουση είναι το τελευταίο και ανώτατο στάδιο της ισορροπίας, αλλά σύγκρουση χωρίς εσωτερική ισορροπία δεν μπορεί να υπάρξει, γιατί πολύ απλά θα είναι μια ακόμη παιδική ασθένεια….
