Κορώνα στα Κεφάλαια

Ο Ιός της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων ξέσπασε το 2008, ενώ τα σημάδια του είχαν εμφανιστεί πολύ νωρίτερα ως αποτέλεσμα των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και των βασικών του αντιθέσεων που έκτοτε έφερε περιόδους αναιμικής ανάπτυξης, οι οποίες ανέκαθεν δεν έλυναν το πρόβλημα μετατοπίζοντας το, περιμένοντας όλοι τη νέα κρίση που και πότε θα χτυπήσει μέσα στο 2020 το νωρίτερο, η στο 2021 το αργότερο.

Κι αν την κρίση του 2008 την αντιμετώπισαν οικονομίες όπως της Ρωσίας η της Κίνας και μια νόσος των πουλερικών, η γρίπη Η1Ν1, για να μην προχωρήσει σε κραχ, τώρα ειδικά με «θύμα» την ίδια την Κίνα, μέσα από ένα τυχαίο γεγονός να έρχεται να σώζει ξανά ολόκληρο το καπιταλιστικό οικοδόμημα από τα χειρότερα με έναν ιό, που πολλοί μέσω της «αφέλειας» τους, η κυρίως μέσω της «ημιμάθειας» τους θεωρούν ότι σχεδόν εκμηδενίστηκε οικονομικά.

Ο Κοροναϊός αν είχε την αναλογία της εποχικής γρίπης όπως εκδηλώθηκε στη χώρα μας τον τελευταίο μήνα, αν αυτός υποθετικά εκδηλώνονταν στην Κίνα, με τον αριθμό, την αναλογία πληθυσμού και θυμάτων της Κίνας θα μιλούσαμε για πάνω από 9.500 και όχι 2,300 θύματα που έχουν υποκύψει αυτή τη στιγμή από τον COVID 19.

Δεν θα μπούμε στη διαδικασία να αναζητήσουμε τους θύτες η τα θύματα σε επίπεδο κρατών, εταιρειών κλπ με όρους συνωμοσιολογίας(Αγκάθα Κρίστι κλπ), αν δηλαδή είναι αποτέλεσμα βιολογικού, η όχι πολέμου, αν είναι εργαστηριακό δημιούργημα κλπ, εξάλλου δεν είμαστε ντεντέκτιβ και δεν είναι εκεί το ζητούμενο, αλλά στο πως θα διατηρηθεί η ζωή μας ψύχραιμη ειδικά στο επόμενο διάστημα που πλησιάζει η Άνοιξη και θα υπάρξει αναγκαστική ύφεση του φαινομένου, σε ένα ιό ο οποίος έχει πολύ πιο ήπια συμπτωματολογία από τον Η1Ν1 αλλά ακόμα και από την εποχική γρίπη.

Αυτό που μπορούμε να πούμε και να δούμε είναι, αν τελικά αυτό τελικά ωφέλησε η όχι τον καπιταλισμό(που μπορεί να μας θεωρεί αναλώσιμους, αλλά μας θέλει κι όλας ως καταναλωτές), μιας και με την διάδοση του, πάγωσε μεγάλο μέρος της παραγωγής στην Κίνα και αλλού, έφερε δυο σωτήρια αποτελέσματα για τον εν λόγω έστω και προσωρινά, όπως είχε κάνει και ο Η1Ν1 το 2009, μόνο πως αυτός είχε 500.000 θύματα ανά τον κόσμο κι αν θέλετε τη γνώμη μας δεν θα φτάσουμε ούτε στο 1/20 των θυμάτων του τελευταίου. Ποια όμως είναι αυτά τα αποτελέσματα που βοηθούν τον καπιταλισμό;

α) Το πάγωμα της παραγωγής και των μεταφορών προϊόντων, υπηρεσιών, εργατικού δυναμικού και κεφαλαίων και

β) Το ξεστοκάρισμα από παντού κυρίως στη βιομηχανία τροφίμων, φαρμάκων, ειδών πρώτης ανάγκης, αλλά και βιομηχανικών προϊόντων ειδικά αυτών που σε κρατούν ζωντανό για μακρύ χρονικό διάστημα εντός των τειχών καθώς και υπηρεσιών.

Δεν είμαστε στην εποχή που ένας ιός ξέφευγε από κάπου και μεταδίδονταν από λεγεωνάριους,  περιηγητές, η πολεμιστές σταυροφόρους κλπ που γύριζαν από μια σταυροφορία και κολλούσαν το σύμπαν στην περιοχή τους χωρίς να ξέρει κανείς τι είναι, μιας και δεν υπήρχαν ούτε η επιστήμες, ούτε τα μέτρα, ούτε τα τεχνολογικά μέσα για να αντιμετωπιστούν τέτοιου είδους φαινόμενα. Μετά τον SARS, H1N1 και COVID 19 και τα τυχών θύματα που πιθανόν να προκύψουν, θα έχουμε ακόμα πιο ανεπτυγμένους τρόπους προσπάθειας αντιμετώπισης φαινομένων, με την ελπίδα να μην έχουμε κάθε τρεις και λίγο, όταν ο Καπιταλισμός ασθενεί νεότερα!!!

Γιάννης Κορδάτος ο μέγιστος επιστήμονας

Σαν σήμερα 1.2.1891 γεννήθηκε στη Ζαγορά Πηλίου, το μεγαλύτερο θεωρητικό κεφάλι και κεφάλαιο της νεοελληνικής ιστορίας ο Γιάνης Κορδάτος . Βαθύτατος γνώστης της ιστορίας(αν και αυτοδίδακτος), κοινωνιολόγος, ιστορικός και νομικός(εξάλλου ήταν απόφοιτος της νομικής), υπήρξε μελετητής της προγενέστερης ιστορικής σχολής των Κωνσταντίνου Σάθα,  Αθανάσιου Παπαδόπουλου – Κεραμέα και Μανουήλ Γεδεών, χωρίς όμως να σταθεί σοβαρά μόνο σε αυτούς. Στην πραγματικότητα τους ξεπέρασε κατά πολύ όλους τους(αφήνοντας τους μόνο στους σοβαρούς μελετητές που δεν άντεχαν άλλο την λογική των αντιεπιστημονικών αφηγήσεων των Ζαμπέλιου και Παπαρηγόπουλου).           Ο τεράστιος Γιάννης Κορδάτος, πήγε έτη φωτός μπροστά την ιστορία, εκτοξεύοντας την εκεί που ανήκει στην επιστήμη και όχι στα μονοπάτια των εθνικιστικών και άλλου είδους μεταφυσικών ψευδαισθήσεων που ούδε μια σχέση έχουν με τον πατριωτισμό, εμβολιάζοντας την ίδια την ιστορία(αρχαία και νεότερη), με την μεγαλύτερη ανθρωπιστική επιστήμη της ανθρωπότητας τον ιστορικό και διαλεκτικό υλισμό, όχι μόνο ως ένα εργαλείο μελέτης και ερμηνείας, αλλά ως κοινωνικό, οικονομικό και πολιτιστικό γίγνεσθαι που συνεχώς εξελίσσεται και διαρκώς μεταλάσσεται κάτω από τις σχέσεις παραγωγής που επενεργούν αναγκαστικά και ως προέκταση, στις κοινωνικές σχέσεις.

Η ιστορία είναι μια σοβαρή επιστήμη για να την χρησιμοποιούν οι τυχοδιώκτες της εξουσίας και να την γράφουν οι ιστορικοί τους ως υπαλληλικό προσωπικό, διανθισμένη με ψέμματα και παραμυθολογικές προεκτάσεις που θα λειτουργούν μέσα στα πλαίσια της αναγκαιότητας για την στέρεη ύπαρξη του κράτους ως μηχανισμού κοινωνικής καταπίεσης που οι πρώτοι θέλουν να επιβάλουν.
Η ιστορία δεν είναι μια συρραφή γεγονότων που αναδείχνουν την έπαρση μας, λέγοντας πόσο σημαντικοί είμαστε για να έχουμε συνοχή ταΐζοντας με ψευδή στοιχεία όπως η σχολή Παπαρρηγόπουλου στο τότε νεοσύστατο νεοελληνικό έθνος-κράτος.
Οι εν λόγω, αλλά  και ο κατά ενάμισι αιώνα νεότερος τους Καργάκος θεωρούσαν την ιστορία αναπόσπαστο κομμάτι της τάχα μου δήθεν συνέχειας, Αρχαία Ελλάδα(παραγκωνίζοντας το γεγονός ότι σε αυτήν υπήρχαν διαφορετικές περίοδοι από την εποχή του Χαλκού μέχρι τα Ελληνιστικά χρόνια και μιλάμε για χρονολογικές αποστάσεις χιλιάδων ετών, καθώς επίσης και την ανταγωνιστική ύπαρξη των πόλεων – κρατών), «Βυζάντιο», νέο Ελληνικό κράτος, της σχολής Ζαμπέλιου και Παπαρρηγόπουλου, που ουδέ μια σχέση είχε με την πραγματική ιστορία.
Όλοι οι σοβαροί Έλληνες ιστορικοί (Σπηλιάδης, Σάθας, Η ιστορία είναι μια σοβαρή επιστήμη για να την χρησιμοποιούν οι τυχοδιώκτες της εξουσίας και να την γράφουν οι ιστορικοί τους ως μέρος της κοινωνικής καταπίεσης που οι πρώτοι θέλουν να επιβάλουν.
Η ιστορία δεν είναι μια συρραφή γεγονότων που αναδείχνουν την έπαρση μας, λέγοντας πόσο σημαντικοί είμαστε για να έχουμε συνοχή ταΐζοντας με ψευδή στοιχεία όπως η σχολή Παπαρρηγόπουλου στο τότε νεοσύστατο νεοελληνικό έθνος-κράτος.
Δυστυχώς ο μακαρίτης ο Καργάκος άνηκε σε αυτή ομάδα που θεωρούσαν την ιστορία αναπόσπαστο κομμάτι της τάχα μου δήθεν συνέχειας, αρχαία Ελλάδα, «Βυζάντιο», νέο Ελληνικό κράτος, της σχολής Ζαμπέλιου και Παπαρρηγόπουλου, που ουδέμια σχέση είχε με την πραγματική ιστορία.
Όλοι οι σοβαροί Έλληνες ιστορικοί (Σπηλιάδης, Σάθας, Κορδάτος, Άννινος, Φωτιάδης κ.ά.) και φυσικά ο μεγαλύτερος όλων Γιάνης Κορδάτος, όχι απλά έχουν παραγκωνιστεί και αποσιωπηθεί απ’ το κατεστημένο που επέβαλε το ψέμα ως ιστορική αλήθεια και συνείδηση, αλλά και τον κρύβουν κάτω απ΄το χαλί. 

Η αστική τάξη και φυσικά τα ημίφεουδαρχικά κατάλοιπα επέβαλαν στα τέλη του 19ου αιώνα τους Ζαμπέλιο και τον κατά πολύ νεότερο Παπαρρηγόπουλο, ωστόσο σήμερα τους βάζει και βγάζει από τη ναφθαλίνη όποτε και όταν τους χρειαστεί. Σήμερα μια νέα γεννιά ιστορικών, επίσης αντιεπιστημονικών προσπαθεί να εξατομικεύσει τις ιστορικές πηγές και να τις βάλει σε μια «αόσμη» κι «άγευστη» ταξική συνεργασία, χωρίς να υπάρχει καμία διαλεκτική συνοχή και κανένα ιστορικό γεγονός που να αποδείχνει τα λεγόμενα τους, μετατρέποντας το ιστορικό γεγονός σε ιστορικό συμβάν, αποθεώνοντας μεταφυσικά το τελευταίο και οι οποίοι προέκυψαν ως δυτικότροποι χωρίς να κατανοούν ότι η δύση δεν είναι ενιαία και δεν μπορεί να γίνει ποτέ μέσα σε εκμεταλλευτικά συστήματα, την εποχή του λεγόμενο εκσυχρονισμού πριν από 24 χρόνια δηλαδή.

Για να γυρίσουμε και να κλείσουμε, το έργο του μεγαλύτερου Έλληνα ιστορικού, είναι τόσο δυνατό και σπουδαίο που συνεχώς ανανεώνεται και μπορεί να ανανεωθεί με νεότερα στοιχεία που μπορεί να προκύψουν, χωρίς αυτά να έρθουν σε αντίθεση με το εν λόγω. Ο μεγάλος Γιάνης Κορδάτος έφυγε από ανακοπή καρδιάς στις 29.4.1961 στο γραφείο του, ενώ είχε τρεις εκδόσεις για παράδοση, οι οποίες εκδόθηκαν πολύ μετά το θάνατο του και σημειώνονται στο παρακάτω περιεχόμενο με *** και έντονη γραμματοσειρά και γραφή.

• Η κατήχησις των χωρικών (Αλεξάνδρεια 1921, ως Π. Χαλκός^. β’ έκδ. Αθήνα 1924)
• Η κοινωνική σημασία της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821 (1924^. δ΄ έκδ., αναθεωρ. και συμπληρωμένη 1946)
• Νεοελληνική πολιτική ιστορία (1925)
• Αρχαίες θρησκείες και Χριστιανισμός (1927)
• Δημοτικισμός και λογιωτατισμός (1927· βελτιωμένη επανέκδοση ως Ιστορία του γλωσσικού μας ζητήματος, 1943)
• Η Κομμούνα της Θεσσαλονίκης, 1342–1349 (1928)
• Εισαγωγή εις την ιστορίαν της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας (1930)
• Η επανάσταση της Θεσσαλομαγνησίας το 1821 (1930)
• Τα τελευταία χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας (1931)
• Ο Ρήγας Φεραίος και η εποχή του (1931^. αναθεωρ. επανέκδοση ως Ο Ρήγας Φεραίος και η Βαλκανική Ομοσπονδία, 1945)
• Ιστορία του ελληνικού εργατικού κινήματος (2 τόμ., 1932^. αναθεωρ. και συμπληρ. έκδοση 1956)
• Εισαγωγή εις την νομικήν επιστήμην (1939)
• Νέα προλεγόμενα εις τον Όμηρον (1940^. αναθεωρ. και συμπληρ. έκδοση 1956)
• Τα αρχαία ελληνικά γράμματα και η αξία τους (1940)
• Η Σαπφώ και οι κοινωνικοί αγώνες στη Λέσβο (1945)
• Τα σημερινά προβλήματα του ελληνικού λαού (1945)
• Οι επεμβάσεις των Άγγλων στην Ελλάδα (1946)
• Η αγροτική εξέγερση του Κιλελέρ (1946)
• Ιστορία της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας (1946)
• Η Παλαιά Διαθήκη στο φως της κριτικής (1947)
• Ακμή και παρακμή του Βυζαντίου (1953)
• Η αρχαία τραγωδία και κωμωδία (1954)
• Τα Αμπελάκια και ο μύθος για το συνεταιρισμό τους (1955)
• Ιστορία της Αρχαίας Ελλάδος (3 τόμ., 1955-1956)
• Ιστορία της Νεώτερης Ελλάδος (5 τόμ., 1957-1959)
• Ιστορία των Ελληνιστικών Χρόνων (1959)
• Η Ρωμαιοκρατία στη Ελλάδα, 146 π.χ.-300 μ.Χ. (1959)
• Μεγάλη ιστορία της Ελλάδας (13 Τόμοι). 1956–1959.
• Ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας (2 τόμ., 1959-1960)
• Ιστορία της επαρχίας Βόλου και Αγίας από τα αρχαία χρόνια ως τα σήμερα (1960)
• Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας από το 1453 ως το 1961 (2 τόμ., 1962)^***
• Σελίδες από την ιστορία του αγροτικού κινήματος στην Ελλάδα (1964^. και 1973)***
• Προοδευτικές μορφές στην Ελλάδα (1966)
• Ιησούς Χριστός και Χριστιανισμός, (2 τόμ., 1975)***
• Προϊστορία και ιστορία του αρχαίου αθλητισμού (περ.1980).
• Αρθρογραφίες στην Κομμουνιστική Επιθεώρηση, 1921-1924 (2009).
• Αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς (2010).

Ώρα Ελλάδας 1955 μχ

Γράφει ο Γιάννης Κοτσώνης

Τότε που ήμασταν μια φυσιολογική χώρα πραγματοποιούνταν συνέχεια πράγματα μιλάμε για την περίοδο από το 1975 μέχρι το 1995 στον χώρο του πολιτισμού, έστω κι αν σε δέκα χρόνια από την τελευταία ημερομηνία θα τελείωναν όλα. Να ξέρετε λίγο πριν το τέλος υπάρχει μια έκρηξη – έξαρση προώθησης και απελευθέρωσης όλο και πιο πολλών δημιουργικών δυνατοτήτων, με αποτέλεσμα ταλέντα και δημιουργικές δυνάμεις να μη χαθούν, σήμερα είμαστε σε ένα εκσυγχρονισμένο τεχνολογικά και από άποψη βασικών υποδομών 1955, αλλά χωρίς καθόλου προοπτική και εργατικά δικαιώματα.
Χώρα χωρίς μουσική βιομηχανία, χωρίς κινηματογραφική βιομηχανία, με εκδόσεις που δυσκολεύονται να βγουν στο εμπόριο, με θεατρικές ομάδες που δεν έχουν τη δυνατότητα να χρηματοδοτήσουν τους χώρους έκφρασης τους γιατί το τραπεζικό σύστημα καταρρέει μαζί με την παραπαίουσα αστική τάξη που το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να κλαίγεται στην ουρά των μεγάλων ομίλων του εξωτερικού για ένα ικανό ποσοστό «ξεροκόμματου» κέρδους, δεν υπάρχει ούτε καν αστικό κράτος, αλλά μια πλευρά του ΚΜΚ με όρους καταστολής.
Με τον πολιτισμό να είναι πεταμένος στον κάλαθο των αχρήστων, με ένα underground (βλέπε πάσης φύσης ανεξάρτητες και εναλλακτικές παραγωγές) πολιτισμό να κυνηγιέται επειδή ακόμα το παλεύει με άνισους όρους και να αποκλείεται – φραγή εισερχομένων αλλά και εξερχομένων από παντού, χωρίς να του δίνεται η δυναμική της επαγγελματικής προοπτικής.
Δεν υπάρχει Κρατική μέριμνα, υποστήριξη, οι εταιρείες ψειρίζουν τη μαϊμού παράγοντας γελοιότητες και ευτέλεια όσο πιο φτηνά, όσο πιο καρμπόν, τόσο πιο χαμηλά, στα όρια της απέραντης βλακείας και απογοήτευσης και δεν υπάρχει χρηματοδότηση από πουθενά, ακόμα και με μοναδική όαση το επίσης ελεγχόμενο διαδίκτυο, που να πας;

Το underground (βλέπε πάσης φύσης ανεξάρτητες και εναλλακτικές παραγωγές) σε αυτή τη φάση είναι ο μοναδικός χώρος που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει την κατάσταση, όπως το έκανε και στο παρελθόν, ωστόσο το 2020 δεν είναι 1995 για να αποφέρει ως μικροκοινότητα κάτι. Σήμερα δεν φτάνει ο λόγος του αστείρευτου ταλέντου και της αυτοδιάθεσης κάθε συλλογικής εθελοντικής αυτοδιεύθυνσης καλλιτεχνικών ανησυχιών,  από σχήματα, ακροατές, θεατές, δημιουργούς, παραγωγούς, κατασκευαστές που στην τελική είναι οι ίδιοι, αυτοί που συνεισφέρουν οικονομικά από την εργασία τους, συνδράμουν, παράγουν,προωθούν και καταναλώνουν, δεν υπάρχει κανένα μέλλον, όσο αισιόδοξοι και να είμαστε, όσο κι αν τα μέσα είναι να είναι προσφορότερα από ποτέ, τελικά ούτε αυτά φτάνουν.
Τώρα όσον αφορά την εμπορική αλλά καθόλου ευτελή δημιουργία λόγω της επαγγελματικής σχέσης που πρέπει να υπάρχει αφού δε γίνεται να υπάρχει η ερασιτεχνική δυναμική εσαεί, ούτε απρόσκοπτα και αδιατάρακτα η όποια βιομηχανική παραγωγή απ΄την αντίπερα όχθη γιατί θα μπουκώσει το σύμπαν, με αποτέλεσμα νέα κρισιακά φαινόμενα στην αυλόπορτα του καπιταλισμού. Άρα ο πολιτισμός πρέπει να έχει και επαγγελματική διαφυγή και καταφυγή, αλλά όχι όπως τις σημερινές καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, όπου τα πράγματα είναι τραγικά. Ταλέντα άφθονα και απίθανα που δεν μπορούν είτε να εκφραστούν, είτε να εκδώσουν, είτε να προωθήσουν τις δουλειές τους γιατί δεν υπάρχει πολιτιστική βιομηχανία και αν δεν υπήρχε η ΕΡΤ, ο απόπατος θα ήταν στεγανός βόθρος, που θα είχε ξεχειλίσει πολύ νωρίτερα ήδη από το 1991, όμως παρά τη διάλυση της ΕΣΣΔ τα απόνερα της κράτησαν έστω και νοερά μέχρι και το 2008 παρά τα μέτρα που συνεχώς έπαιρνε το σύστημα για να θωρακιστεί. Τόσο μεγάλη αναντιστοιχία ανάμεσα στην προσφορά δυνατοτήτων – δυναμικής – ποσότητας και ποιότητας, αλλά και υλικοτεχνικής υποδομής απ΄τη μια πλευρά και δυνατότητας παραγωγής – προώθησης – διανομής και υποβοήθησης όλων των παραπάνω δεν υπήρξε ποτέ, αποθεώνοντας το τσιτάτο του Γκράμσι, «Ο παλιός κόσμος πεθαίνει και ο νέος πασχίζει να γεννηθεί. Τώρα είναι η εποχή των τεράτων».
Ζούμε το τέλος της αθωότητας, τη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του πολιτισμού και σε κάθε χώρα ξεχωριστά με όρους μονοπωλίων που σπρώχνουν στο κοινό φτηνές τηλεοπτικές σαπουνόπερες, τηλεπαιχνίδια, βιομηχανίες «ταλέντων» με όρους γκλαμουράτων τηλεσκουπιδιών. Των «ταλέντων» που δεν είναι ούτε καν μισής χρήσης για να μην δημιουργούν δικαιώματα στο διηνεκές. Φτιάχνουν μια ποπ που κουλτούρα που δεν απευθύνεται σχεδόν πουθενά(κάποτε κήρυττε τον αντιαισθητικό πλουτισμό, τώρα ούτε αυτό), «συμμετόχικά» μέσω κάποιων αφελών ακροατών που ψηφίζουν για να ανατροφοδοτήσουν την οικονομία της εν λόγω αναπαραγωγής και να γελάσουν με τον πόνο μιας τελειωμένης στην κυριολεξία χώρας του αλήστου μνήμης, μότο «αγαπάς την Ελλάδα, απόδειξη», «χτυπήστε την ανομία των Εξαρχείων» στο όνομα της οικονομίας διαμοιρασμού, η διαμαρασμού, όπως λέμε εμείς, «κάντε τους καπνιστές και το κάπνισμα το νο 1 εχθρό και απελευθερώστε το ρουφιανισμό».
Μια χώρα που η κυρίαρχη αστική της τάξη ως εξουσία προσπαθεί να προσκολληθεί στην ΕΕ για να μην εξαφανιστεί παίζοντας με τα ΕΣΠΑ απ΄την μια πλευρά και μερίδες της που γυρίζουν ως δορυφόροι στο crypto currency απ΄την άλλη, προσπαθώντας να απεγκλωβιστούν από την μέγγενη γι αυτές της ΕΕ, η χώρα και τα ταλέντα της, θα είναι στον αναπνευστήρα μιας ΜΕΘ, γιατί πλέον θα αναζητούν ταυτότητα εκεί που έχουν κλείσει τα πρωτόκολλα και τα μητρώα μαζί, με αποτέλεσμα να ασθμαίνουν οι πιο ζωντανές δυνάμεις της, πολιτισμός, επιστήμες, τέχνες, τεχνολογία, αθλητισμός κι ότι μένει εδώ είναι για να φυτοζωεί το διαμετακομιστικό κέντρο.
Τώρα όσοι μιλούν για ανάπτυξη ας δουν τις κινήσεις στα βιβλιοπωλεία την περίοδο των Χριστουγέννων. Κάποτε το βιβλίο, η μουσική, τα Θέατρα και το Σινεμά είχαν την τιμητική τους, τώρα χάσκουν χρεοκοπία. Χώρα χωρίς πολιτισμό που κάνει παντιέρα τον Τουρισμό και τον πόνο των προσφύγων για γενναίες επιδοτήσεις από τους «συμμάχους» εταίρους, σαν εταίρα η ίδια δεν έχει κανένα σοβαρό μέλλον σε αυτό το σύστημα.
Για όσους νοσταλγούμε ένα άλλο τρόπο παραγωγής χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο τα πράγματα δεν είναι εύκολα, αφού οι κρατούντες – υπάλληλοι των επιχειρηματιών φρόντισαν να εξοπλίσουν το οπλοστάσιο και τις φαρέτρες τους με κάθε είδους αντεργατικής πολιτικής, ανέκαθεν με τη συναίνεση της εργοδοτικής ηγεσίας της ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΓΣΕΒΕ, ΕΣΕΕ, ΟΤΟΕ κλπ, προώθησαν τον κυβερνητισμό μέσω των ΜΚΟ και στο τέλος έσπειραν και εκκόλαψαν με θέρμη το αυγό του φιδιού…
Καλή χρονιά αδέλφια κι όσο αντέξουμε με αυτού του τύπου την ανάπτυξη που όλοι πεθαίνουμε πότε με το «βασανιστήριο της σταγόνας» και πότε με «το πείραμα του βατράχου», όπου η μικροαστική ησυχία πρέπει να βασιλεύει για να θεριεύει το τέρας του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.

Ευχές για καλά Χριστούγεννα και το νέο έτος 2020



The altROCK Christmas event of RCT

Οι λαγοί της αναδίπλωσης και η εργατική τάξη

Νόμιμη Αναδημοσίευση από το Ηλεκτρικές Κολλεκτίβες του RCT

Το ότι βγήκε ο Μπόρ(ε)»ί»ς Τζόνσον στη Βρετανία ήταν κάτι παραπάνω από αναμενόμενο, έως και νομοτελειακό τόσο σε βάθος(η διαφορά με τους εργατικούς, που θύμιζε τις εποχές της Θάτσερ) νίκης όσο και σε πλάτος(η σχέση του με τα εργατικά και λαϊκά στρώματα), αν και αυτός δεν είχε τη στήριξη των μεγάλων πολυεθνικών των τροφίμων που είχε κάποτε η εν λόγω ερευνήτρια Χημικός Μάγκι. Να σημειώσουμε εδώ πέρα ότι η μόνη σχέση και γνώση που είχε με την οικονομία ήταν τα συσσωρευμένα κεφάλαια που την έκαναν πρωθυπουργό μέσω μιας πατέντας. Να θυμίσουμε ότι η ενώ η Θάτσερ αποτελείωσε τη Βρετανική Οικονομία και τις παραγωγικές τις δυνάμεις, κυρίως όμως την εργατική τάξη, αυτό το πραγματοποίησε πουλώντας την πατέντα η φόρμουλα με τα διογκωτικά αρτοποιίας και παγωτοποιίας, καθότι είχε στα χέρια της στα τέλη της δεκαετίας του 1970 το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας τους κι έχοντας την στήριξη όλης της βιομηχανίας τροφίμων και κυρίως των μεγάλων πολυεθνικών, με αποτέλεσμα να ρίχνει μεγάλα κεφάλαια για την εξαγορά συνειδήσεων.

Ο γραφικός και φαινομενικά(αλλά και πραγματικά) «χρήσιμος ηλίθιος», είναι λαγός της αναδίπλωσης που έχει ανάγκη μια μεγάλη μερίδα τόσο του βιομηχανικού κεφαλαίου για να ξεπεράσει την κρίση υπερπαραγωγής, όσο και του χρηματιστικού κεφαλαίου για να ξεκολλήσουν λιμνάζοντα κεφάλαια που στρογγυλοκάθονται και δεν επανεπενδύονται για το ικανό ποσοστό κέρδους. Έχοντας κατανοήσει την εποχή του, ως συμμάχους είχε μόνο το χρηματιστικό κεφάλαιο του City και την πολυεθνική εταιρεία ρούχων που προμηθεύει το UFC και έχει εγκαταλείψει την λιανική όπως τη γνωρίζαμε μέχρι σήμερα, άντε και μερικές μεσαίες εταιρείες της συμφοράς που δε μπορούν να σταθούν σε τέτοια άλματα όρθιες, δηλαδή για να χρηματοδοτήσουν ένα τέτοιο προεκλογικό αγώνα, καθώς και να χρηματοδοτούν με δάνεια(τις καταθέσεις τους δηλαδή το Ευρωενωσιακό μονοπωλιακό κεφάλαιο.
Η διαφημιστική καμπάνια του στηρίχθηκε σε διανομή γάλακτος(με ειρωνικό μήνυμα προς την μακαρίτισσα τη Μάγκι) και μπηχτές στην πολιτική του Τόνι Μπλερ ενώ έκανε επίθεση «αγάπης» προς στην εργατική τάξη της Βρετανίας αλώνοντας τις πόλεις προπύργια των Εργατικών δηλαδή του βιομηχανικού Βορρά, που του έδωσαν ποσοστά που έπαιρνε το ΠΑΣΟΚ και συνεχίζει να παίρνει ο ΣΥΡ στο νομό Ηρακλείου, Χανίων Αχαϊας κλπ.

Οι «Αριστεριστές»(παλαιάς κοπής) αυτοί του Κόρμπιν δεν είχαν καμία ελπίδα, γιατί η συνθηματολογία του περιορίστηκε στην αντί Τζόνσον επίθεση και χωρίς να υπερασπιστεί αυτό που και ο ίδιος πίστευε το BREXIT, πολεμώντας το επειδή η πλειοψηφία των λεγόμενων Εργατικών ήταν υπέρ της παραμονής, μέσω ενός νέου δημοψηφίσματος, πληρώνοντας τις παλινωδίες τους. Ο Κόρμπιν και η παρέα του πατώντας σε δυο βάρκες δεν είχαν ξεκαθαρίσει στην πιο παλιά εργατική τάξη της υφηλίου αν είναι με αυτούς, η με τα υπολείμματα του Μπλερ που οι εργάτες μισούν και συνεχίζουν παρότι ξένο σώμα σε αυτούς να έχουν πολύ δυνατούς μηχανισμούς στη διάθεση τους. Οι Εργατικοί, όπως και οι σκληροπυρηνικοί της ΕΕ θέλουν να συνεχιστεί η συμπίεση και το ξεζούμισμα των φτωχών λαϊκών στρωμάτων από τα ίδια χωρίς να αγγιχθεί καμία λιμνάζουσα κατάθεση της λεγόμενης Ελίτ.
Οι Εργατικοί της Βρετανίας θα κάνουν πάνω από δύο δεκαετίες για να ξεκολλήσουν από τον απόπατο και τη μιζέρια που έχουν βυθιστεί και αν θέλετε τη γνώμη μας, αν συνεχίσουν τον ανελέητο αντικομμουνισμό, το χυδαίο αντιρωσισμό, τον χωρίς λόγο αντικινεζισμό και τις επιθέσεις στις χώρες που δεν είναι αρεστές στο γερμανικό και γαλλικό πολυεθνικό κεφάλαιο δια της σοσιαλδημοκρατικής της πλατφόρμας, ακόμα και αν βάλουν οπορτουνιστικές φιγούρες του αριστερισμού όπως ο μέχρι πρότινος «ηγέτης » τους Κόρμπιν, προσεγγίζοντας τους μικροαστούς και όχι την πολυπληθή εργατική τάξη της Βρετανίας, θα πάθουν το θάνατο της Αλεπούς….

Όπως και ο Τραμπ στις ΗΠΑ, έτσι και ο Τζόνσον που ούτε αντικομμουνισμό κάνουν τουλάχιστον ανοιχτά, ούτε αντιρωσισμό, ούτε στην πραγματικότητα αντικινεζισμό, αλλά μπλοφάρουν και ανακατεύουν την τράπουλα, όποτε, όπως και με όποιο τρόπο μπορούν, γίνονται αρεστοί σε μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης και θα είναι για πολλά χρόνια στο προσκήνιο, τότε κανένα ίδρυμα Κλίντον και με κανένα τρόπο δεν θα τους ξεκολλήσει από την θέση που είναι τώρα.

Radio Collectiva Team

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΑΝΙΕΣ ΒΑΡΝΤΑ από την ταινιοθήκη της Ελλάδας

➜ Οι ταινίες μυθοπλασίας της

➜ 12 – 15 Δεκεμβρίου 2019

➜ Ταινιοθήκη της Ελλάδος

➜ Εισιτήρια: 5€

Η Ταινιοθήκη της Ελλάδος αποχαιρετά την αείμνηστη «γιαγιά της Νουβέλ Βαγκ», με ένα αφιέρωμα στις 10 ταινίες μυθοπλασίας της, από τη δεκαετία του ’50, έως και τη δεκαετία του ’90, που μας υπενθυμίζουν πόσο πρωτοποριακή υπήρξε η Ανιές Βαρντά. Σε κάποιες από αυτές πρωταγωνιστούν μερικοί από τους σπουδαιότερους ηθοποιούς του παγκόσμιου κινηματογράφου, όπως η Κατρίν Ντενέβ, ο Μισέλ Πικολί και ο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, αλλά και νεότεροι όπως η Σαντρίν Μπονέρ και η Σαρλότ Γκενσμπουργκ η οποία στην ταινία Κουνγκ-Φου Μάστερ εμφανίζεται μαζί με την μητέρα της Τζέιν Μπίρκιν.

Το αφιέρωμα, που περιλαμβάνει και κάποιες ταινίες που προβάλλονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, θα πραγματοποιηθεί στις 12-15 Δεκεμβρίου, στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος. Προσκεκλημένη της Ταινιοθήκης θα είναι η παραγωγός της Βαρντά, η Σεσίλια Ρόουζ.

Η ΤΑΝΙΈΣ ΑΠΌ ΤΗ 1 ΈΩΣ ΤΙΣ 10
Η Ταινιοθήκη της Ελλάδας αποτίνει φόρο τιμής και αποχαιρετά τη σπουδαία σκηνοθέτη
– αλλά και φωτογράφο, εικαστικό, συγγραφέα και παραγωγό– Ανιές Βαρντά (1928-2019).
Το αφιέρωμα «Η Ανιές από τη 1 έως τις 10» αποτελείται από 10 ταινίες μυθοπλασίας.
Το 1955, η νεαρή φωτογράφος Βαρντά σκηνοθέτησε την πρώτη της ταινία Πουάν Κουρ,
όπου, με μοντάζ του Αλαίν Ρενέ, η ιστορία του αγώνα των ψαράδων του ομώνυμου χωριού
εκτυλίσσεται παράλληλα με την ιστορία ενός ζευγαριού. Ο επιδραστικός κριτικός του κινηματογράφου Ζορζ Σαντούλ έγραψε ότι πρόκειται για την πρώτη ταινία του γαλλικού Νέου
Κύματος, παρόλο που η Βαρντά βρήκε τη θέση της στην ανδροκρατούμενη Νουβέλ Βαγκ
– περισσότερο κοντά στον Αλαίν Ρενέ και τον Ζακ Ντεμί, παρά στην παρέα των Cahiers du
Cinéma– το 1962 με την περίφημη ταινία Η Kλεό από τις 5 έως τις 7. Έκτοτε θεωρείται
«η μητέρα της Νουβέλ Βαγκ».
Η ταινία Πλάσματα (1966), υπό το διπλό πρίσμα της διαδικασίας γένεσης ενός μυθιστορήματος και της γέννησης ενός παιδιού, αντηχεί με την επωδό της Βαρντά, αλλά και εν γένει
της Νουβέλ Βαγκ, ότι οι σκηνοθέτες, όπως και μυθιστοριογράφοι, πρέπει να ασκούνται σε
όλο και μεγαλύτερους βαθμούς ελευθερίας.
Αντιμετωπίζοντας δυσκολίες στη Γαλλία, η Βαρντά κατέφυγε στο Λος Άντζελες και σκηνοθέτησε την ταινία Αγάπη λιονταριών (…και ψέμματα) (1969), με την οποία αναστοχάζεται την
τότε επικαιρότητα αλλά και τον ίδιο τον μηχανισμό του κινηματογράφου. Αξίζει να σημειωθεί, ότι σε αυτήν την ταινία η αβαν-γκάρντ σκηνοθέτης Σίρλεϊ Κλαρκ παίζει τον εαυτό της.
Στην ταινία Η μία τραγουδά, η άλλη όχι (1977) αποτυπώνεται η συμμετοχή της Βαρντά στο
γυναικείο κίνημα, και ο φεμινιστικός αναστοχασμός της εκδιπλώνεται και εδώ σε μια δυαδική σκηνοθετική δομή, η οποία αντηχεί με το σύνθημα «το προσωπικό είναι πολιτικό». Ενώ γι’
αυτήν την ταινία η Βάρντα είχε πει ότι «ήθελα να δείξω τη χαρά του να είσαι γυναίκα», στην
ταινία Ντοκιμαντέρ (1981) στρέφει το βλέμμα της στις δυσκολίες αλλά και στη στοργή
της μητρότητας. Ο νέος εφηβικός κόσμος των βιντεοπαιχνιδιών γίνεται ο καμβάς για να
αφηγηθεί, στην ταινία Κουνγκ-Φου Μάστερ (1988), τον έρωτα μιας μητέρας για έναν φίλο
της κόρης της. Από μία άλλη, όχι αντίθετη αλλά διασταυρούμενη φεμινιστική σκοπιά, στην
ταινία Δίχως στέγη, δίχως νόμο (1985), για μια ελεύθερη περιπλανώμενη νεαρή γυναίκα, η
Βαρντά μας καλεί να σκεφτούμε το τίμημα της ελευθερίας.
Η ταινία Ο Ζακό από τη Νάντη (1991) αφηγείται τα παιδικά χρόνια του σκηνοθέτη Ζακ
Ντεμί, ο οποίος πέθανε από Aids το 1990 και υπήρξε σύντροφος της Βαρντά από το 1962.
Τέλος, στην ταινία Εκατό και μία νύχτες (1995), η οραματική και παιγνιώδης Βαρντά, αναστοχάζεται εκ νέου τον ίδιο τον κινηματογράφο μέσα από μια ιστορία «αναταραχής του αρχείου» ενός ηλικιωμένου σκηνοθέτη από μια ομάδα νεαρών επίδοξων κινηματογραφιστών.

Μαρία Κομνηνού, Ιουλία Μέρμηγκα

Εδώ τα pdf με τις προβολές: Κατάλογος Αφιερώματος

Φαντάστηκε ένα κόσμο χωρίς ιδιοκτησία

Δεν υπήρξαμε ουδέποτε φαν των The Beatles, ούτε του είδους που πρέσβευαν ως πρωτοπόρους, γνωρίζοντας πως δεν ήταν ούτε οι μόνοι, ούτε αυτοί που έπαιξαν πρώτοι jangle pop και garage rock τόσο στη Βρετανία και το Liverpool απ΄όπου κατάγονταν, όσο και από τις άλλους δύο μεγάλους πυλώνες του ηλεκτρικού ήχου και της ποπ ΗΠΑ και Αυστραλία. Παρότι υπερτιμημένοι ήταν σπουδαίοι, ήταν πολύ σπουδαιότεροι σε όλα τα επίπεδα από πολλά δημοφιλή σχήματα της εποχής τους, τόσο στην ποπ, όσο και στο ροκ εντ ρολ κι όλα αυτά, αποκλειστικά λόγω του John Lennon. Μιας τεράστιας προσωπικότητας που έδινε άλλο αέρα με την προσθήκη των δικών του συνθέσεων στις σχεδόν αδιάφορες, έως και χαζοχαρούμενες των υπολοίπων και ειδικά του Mc Cartney που έγινε και Sir(τι σχέση έχει το rock n roll με την παραπάνω ιδιότητα);

Οι δυο πιο σπουδαίοι δίσκοι των σκαθαριών ήταν καθαρά υπόθεση αυτού που με κάθε τρόπο ήθελε να οδηγήσει τα εν λόγω σε ένα δρόμο περισσότερο στοχαστικό και πολιτικοποιημένο. Το White Album & Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band, μαζί με το single Back in the USSR, αποτέλεσαν ουσιαστικά,για να μην πούμε κατ΄αποκλειστικότητα, μια παρέμβαση του John Lennon. Φυσικά η σχέση του με το σχήμα δε θα μπορούσε να συνεχιστεί εφόσον ο εν λόγω συνεχώς αναζητούσε νέους δρόμους, τόσο στη μουσική, όσο και στο περιεχόμενο των στοίχων που ολοένα και πιο δυνατά εισέρχονταν στο χώρο της σοσιαλιστικής σκέψης και του αθεϊσμού.

Μια μέρα σαν σήμερα το 1980 δολοφονήθηκε από έναν οπαδό των Beatles αφήνοντας εκτός από την τελευταία του πνοή ένα μέλλον από ατομικές συνθέσεις που συνεχώς αναζητούσαν τρόπους και διεξόδους σε ένα στοχασμό που ήδη είχε εκδηλωθεί από το αριστουργηματικό imagine που ουσιαστικά αμφισβητούσε όλα τα εκμεταλλευτικά συστήματα τοτινά και αλλά και των προγενέστερα χτυπώντας στην καρδιά τη φύση της ατομικής ιδιοκτησίας

Ο πρίγκηπας του λευκού Αθηναϊκού μπλουζ δε μένει πια στα Εξάρχεια

«Όποιος δεν έχει ζήσει στο πεζοδρόμιο αποκλείεται να ξέρει τι πάει να πει να είσαι τίμιος και ειλικρινής και ταυτόχρονα παράνομος»
Αυτά από τον πρίγκηπα των μπλουζ, τον δισέγγονο του Γεωργίου Ζορμπά(πατέρα της γιαγιάς του Αναστασίας Αλεξίου του γένους Ζορμπά) και ανιψιός της μεγάλης Έλλης Αλεξίου και της Γαλάτειας Καζαντζάκη Αλεξίου, αδελφάδων του παππού του Ραδάμανθη Αλεξίου που έφυγε σαν σήμερα στις 6/12/1990 και γεννήθηκε στις 27/7/1948…
Ήταν τόσο μεγάλος ο Παύλος που για μας δεν έχει σημασία αν και τι τραγουδούσε, εξάλλου όταν είσαι απόγονος του Αλέξη Ζορμπά(έτσι ονόμαζε ο Καζαντζάκης – που είχε παντρευτεί τη Θεία του Γαλάτεια – τον προπάππου του Γεώργιο Ζορμπά), μπορείς να έχεις τα πάντα και αντί να πιάσει την καλή, ήταν στο δρόμο, δούλεψε στις οικοδομές και έμαθε αυτό το γαμημένο το σύστημα απ΄την πραγματική του πλευρά και όχι από τη «λόγια» που οι ρίζες του ήταν από εκεί.
Από την ταινία Ασυμβίβαστος που σε μεγάλο βαθμό αντανακλούσε και μέρος της ζωής του….

Το νέου τύπου ασφαλιστικό ξεθεμελίωμα

Στην Ολλανδία το ασφαλιστικό σύστημα βρίσκεται στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, στη Σουηδία και στη Δανία, διέρχεται παρατεταμένης κρίσης και στον Καναδά τα πράγματα στενεύουν πολύ για την απρόσκοπτη, ανεμπόδιστη και αδιατάρακτη συνέχιση παροχής, τόσο του συνταξιοδοτικού προγράμματος, όσο και της κοινωνικής προνοιακής πολιτικής που ακολουθούνταν τα τελευταία χρόνια και φυσικά ήταν κατά πολύ κουτσουρεμένη από αυτήν της μεταπολεμικής περιόδου.

Όμως πρόκειται για τον Καπιταλιστικό κόσμο να σημειώσουμε εδώ πέρα, γιατί έχουν βγει στα κεραμίδια όλοι οι οπαδοί του Friedrich Hayek και του Milton Friedman, δηλαδή αυτοί που έφτιαξαν το συνταξιοδοτικό στη Χιλή κάνοντας το άσπρο μαύρο και το ανάποδο.
Ο Καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, με όποιο σύστημα διαχείρισης θα οδηγηθεί μαθηματικά στην χρεοκοπία όπως ακριβώς έγινε και με τη Φεουδαρχία και την προγενέστερη της Φεουδαρχίας Δουλοκτησία και δεν το λέμε συνθηματολογικά(αυτή η συνθηματολογία δηλαδή, δεν μπορεί να αποδείξει και πολλά πράγματα, αφού κινητοποιεί τη συγκίνηση και όλα τα εξαρτημένα αντανακλαστικά) κι αυτό θα πραγματοποιηθεί γιατί όσο κι αν απεχθάνεται ο Καπιταλισμός τον θυσαυρισμό στις λειτουργίες του χρήματος, άλλο τόσο τον χρησιμοποιεί ως μαξιλαράκι μέσω των μεγάλων επενδυτικών Funds, που πολλά από αυτά επέρχονται με σύνθετα και δομημένα ομολογιακά δάνεια, ενώ κρύβονται και στις επενδυτικές ρήτρες των σύνθετων και των πολλαπλώς δομημένων αμοιβαίων κεφαλαίων.
Οι βασικές αντιθέσεις του Καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής καταλήγουν στο συμπέρασμα που οι μαθητές της Α’ του Δημοτικού θα το καταλάβαιναν εξαρχής, αν τους τις έδειχνε κάποιος Δάσκαλος τους, στο πως παράγεται και το πόσο αναγκαίο είναι το ικανό ποσοστό κέρδους στην λεγόμενη «ελεύθερη αγορά» της πλήρους ανελευθερίας.  Πως όταν δεν υπάρχει αυτό, άμεσα και στο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα που απαιτείται, τόσο η υπερ-συσσώρευση κεφαλαίων θα μπλοκάρει το σύστημα και γι αυτό δεν υπάρχει γιατριά.
Πάμε παρακάτω, στο δια ταύτα δλδ, που αφορά τα συνταξιοδοτικά και ασφαλιστικά δικαιώματα που σε ολόκληρο τον Καπιταλιστικό κόσμο,  θα συρρικνώνονται νομοτελειακά από τούδε και στο εξής, όσο τα κρισιακά φαινόμενα θα κάνουν κύκλους υπο τη μορφή βρόγχων, όπως τα βαρομετρικά χαμηλά καταλήγοντας στο κέντρο ως κατακλυσμιαίο φαινόμενο αλλά πάντα με στόχο στον ίδιο τον ασφαλισμένο και τον συνταξιούχο.

Το Καπιταλιστικό σύστημα που θέλει σώνει και καλά, δια της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής να αναπαράγεται το ικανό ποσοστό κέρδους που κάθε φορά, νομοτελειακά θα είναι και μικρότερο με σκοπό να το διασφαλίσει, θα το κάνει με κάθε ικανό μέσο και πρόσφορο τρόπο με αποτέλεσμα να μην υπάρχει λύση, Το μέλλον είναι οι μειώσεις των συντάξεων(παντού και μιλάμε για πραγματικές και όχι ονομαστικές μειώσεις), οι πραγματικές και όχι ονομαστικές αυξήσεις των εισφορών(μην ξεχνάμε ότι ζούμε στην εποχή της ανταλλαγής των κεφαλαίων και όχι τόσο των εμπορευμάτων) και τέλος το μεικτό σύστημα κοινωνικής πρόνοιας που θα στηρίζεται στα αλήστου μνήμης μοντέλα με το γνωστό πεντάευρω για εισαγωγή στα νοσοκομεία, η στην εισαγωγή του τρίτου πυλώνα της κοινωνικής ασφάλισης που είναι οι μεγάλες ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, τόσο τοπικής έκφρασης, όσο και πολυεθνικής, που δεν διασφαλίζουν καμία βιωσιμότητα τόσο στον ίδιο τους τον εαυτό, όσο και στις αποθηκεμένες εισφορές….

Ένα από τα μέτρα για να ξεπλύνει τα λιμνάζοντα του κεφάλαια(μιλάμε για αυτά του μεγάλου κεφαλαίου), είναι να βάλει σε στόχο και σε κίνηση τις λιμνάζοντες καταθέσεις των «φτωχομεσσαίων» στρωμάτων, καθώς και τα επενδυτικά προγράμματα των αμοιβαίων κεφαλαίων που είναι επενδεδυμένα τα Ασφαλιστικά Ταμεία της Υφηλίου με τα αρνητικά επιτόκια, θα κάνουν τα αποθεματικά τους με όρους «τρέλας και κορδέλας» από πολύ δυνατά σχεδόν αδύναμα και σε μικρές Καπιταλιστικές Οικονομίες όπως της δικής μας θα τα εξαϋλώσουν….

Πριν ολοκληρώσουμε το παρών άρθρο, να σας θυμίσουμε ότι επί σοσιαλισμού τέτοια θέματα, ούτε υπήρχαν, ούτε θα υπήρχαν και στο μέλλον, ανεξαρτήτως Καπιταλιστικών Κρίσεων και των αντίμετρων που θα έπαιρναν οι «σοφοί» Οικονομολόγοι του συστήματος για να διασώσουν το ικανό ποσοστό κερδοφορίας, γιατί το κομμάτι της υπεραξίας(δηλαδή του κέρδους) γίνονταν κοινωνικό προϊόν μέσα από την ίδια την παραγωγική διαδικασία, τις σχέσεις και τον τρόπο Παραγωγής….

 

Αρθρογράφος RCTeam