Ο μεταρρυθμιστικός ρεβανσισμός του Ευρωπαϊκού Κεφαλαίου

Το μίσος των Ευρωπαίων Καπιταλιστών ενάντια σε κάθε πολιτική και πολιτιστική έκφραση της εργατικής τάξης και του λαϊκού παράγοντα που δεν έχει μικροαστικά χαρακτηριστικά είναι δεδομένο ως δόγμα που αποτυπώνεται σε όλη την αστική αρθρογραφία της πρώην ΕΟΚ και νυν ΕΕ.Η μήτρα της βασικής ηθικής αρχής του Καπιταλισμού βρίσκεται μόνο στο εποικοδόμημα και είναι η Προτεσταντική, που είναι ακόμα πιο σκοταδιστική και από την Καθολική και φυσικά την Ορθόδοξη πάντα σε σχέση με το πακέτο που φέρει η κάθε μια εξ αυτών.

Ο πυρήνας της μήτρας αυτής σχετίζεται με τρία πράγματα:

α) το γράμμα και όχι το πνεύμα του νόμου, καθώς και στην πιστή εφαρμογή του ανεξάρτητα από τους μη θεσμοθετημένους κοινωνικούς θεσμούς, η «άγραφους νόμους», που είναι δημιούργημα των κοινωνιών.

β) την νυχθημερόν, κατά βούληση και κατά κύματα κατασυκοφάντηση κάθε τι που δεν απορρέει από τους οικονομικά ισχυρούς(πχ επιχειρηματίες αστικές τάξεις κοκ) και

γ) Την εξ αποκαλύψεως δύναμη της χωρίς κανένα έλεος πάντα με όρους ρεβανσιστικής τιμωρίας τύπου Παλαιάς Διαθήκης και όχι με όρους σωφρονισμού.

δ) Μια φορά παραβάτης του νόμου, πάντα παραβάτης, δηλαδή δεν υπάρχει κανένα περιθώριο διόρθωσης του.

Ο Καπιταλισμός σε κάθε φάση ανάπτυξης του, αλλά και σε κάθε δικό του στάδιο εξέλιξης του, ουδέποτε απέρριψε μετά βδελυγμίας τα προγενέστερα εκμεταλλευτικά συστήματα, όπως την Δυτική Φεουδαρχία και Αριστοκρατία που ήταν σαφώς πιο επιθετική και εκθετικά πλέον μισανθρωπιστική σε όλο το κομμάτι απ΄την Κεντρική προς Δυσμάς Ευρωπαϊκή Ήπειρο.Δεν είναι τυχαίο ότι τόσο ο Φασισμός(ως μια ιδιότυπη επιθετική ακροδεξιά και μικροαστική σοσιαλδημοκρατία), όσο και η μυστικιστική του παρανυχίδα ο Ναζισμός, ήταν προϊόντα του Καπιταλισμού στη φάση της μονοπωλιακής του Ανάπτυξης, αντλώντας όλο το μίσος τους για το εργατικό λαϊκό Κίνημα από τον προμονοπωλιακό Καπιταλισμό, αλλά και από την Φεουδαρχία, κριτικάροντας τον Καπιταλισμό με όρους ρομαντισμού, ως μη θαρραλέο και τις κατακτήσεις της Γαλλικής Επανάστασης ως ένδειξη αδυναμίας.

Δεν θα επεκταθούμε στην παρούσα φάση για τα έργα και τις ημέρες κάθε πατερναλιστικής και πατριαρχικής μορφής και περιεχομένου οικονομική, κοινωνική, ηθική και την πανσπερμία ιδεολογικής φαρέτρας και συνέχειας της λεγόμενης «ελεύθερης Αγοράς»(που είναι τόσο ελεύθερη, όσο και τα δεσμά της μισθωτής σκλαβιάς στο επίπεδο της κοινωνικής παραγωγής και της αύξησης της παραγωγικότητας, για την παραγωγή ακόμα ικανότερου ποσοστού κέρδους σε σχέση με την προηγούμενη κ.ο.κ).

Αυτό που ζούμε μέσα από τη νομοτελειακή φύση της Καπιταλιστικής Παραγωγής, η οποία δεν έχει καμία ηθική πέραν της κερδοφορίας σε κάθε κύκλο της παραγωγής που θα ευνοεί τον επόμενο και την επόμενη ικανή κερδοφορία, το πολιτικό και πολιτειακό σύστημα που τον υπηρετεί τόσο ιδεολογικά, όσο και πελατειακά, έρχεται σε μια αντίφαση με τον ίδιο της τον εαυτό, γιατί ο Καπιταλισμός ενώ μισεί τις μίκρο πελατειακές πολιτικές σχέσεις, τις ενθαρρύνει όσο περισσότερο μπορεί, ταυτόχρονα με τις μέσο και μάκρο πελατειακές, τουλάχιστον σε φάσεις ανάπτυξης, δυσκολευόμενος σε φάσης ύφεσης να εξαλείψει τις πρώτες απ΄τις τρεις.

Ο Λόγος που πραγματοποιείται η παραπάνω ιδιομορφία, είναι ο εξής: Η αναγκαιότητα ύπαρξης τοπικών και περιφερειακών αστών πολιτικών που διαπερνάται από τις μικροπελατειακές σχέσεις, που δεν έχουν καμία ιδεολογική πραμμάτια στις συναλλαγές τους και κυρίως στην ούγια τους. Είναι κατά βάση σχεδόν ανίκανες οι ιδεολογικές τους παρεμβάσεις και δεν μπορούν εκ των πραγμάτων με αυτόν τον τρόπο, να διεισδύσουν την πολιτική των οικονομικών τους προϊσταμένων στις τοπικές μάζες. Ως εκ τούτου συνεχώς βρίσκονται σε μια διαρκή σχέση συνδιαλλαγής αλλά και σύγκρουσης με τα «αφεντικά τους», μιας και οι τοπικοί παράγοντες, παρότι λειτουργούν σχεδόν με όρους Μαφίας, είναι οι πρώτοι που θα πέσουν από το βάρος της λεγόμενης λαϊκής αγανάκτησης. Τίποτα από τα παραπάνω δεν αναδείχνει τη λογική του σπαγγέτι γουστέρν που ο καπιταλισμός λατρεύει να προωθεί στις λαϊκές μάζες, μιας και θολώνει τα νερά με τη λογική του καλού, του κακού και του άσχημου. Είναι μια πολύ βολική θα λέγαμε τακτική που αποκρύπτει το περιεχόμενο της πολιτικής του και εκφράζεται μαζικά και στις μικροπελατειακές σχέσεις, όσο και στις μέσο και μακροπελατειακές, που αξιοποιούνται κατ΄αποκλειστικότητα και μόνο σε σταθερές εποχές κερδοφορίας και ανεξάρτητα αν την πιστεύει έστω κι ελάχιστα για τον εαυτό του σε κεντρικό επίπεδο την λογική του σπαγγέτι γουέστερν.

Όταν όμως τα κρισιακά φαινόμενα και οι ενδοϊμπεριαλιστικές και οι ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις οξύνονται, κάθε σταθερότητα πάει περίπατο κι εδώ έρχεται η εξ αποκαλύψεων Θεϊκή Παρέμβαση και υπόσταση των διεθνικών και εθνικών Βιομηχάνων(που έχουν απορροφήσει και τις πρώτες ύλες και το τραπεζικό και πιστωτικό σύστημα), πιέζει για μεταρρυθμίσεις, βάζοντας μπροστά τις κεφαλές του πολιτικού τους προσωπικού και τις ιδεολογικές πτέρυγες των φιλελευθέρων, των σοσιαλδημοκρατών, και των νεοφασιστικών αρμών τους, όπως κάνει η ΕΕ σήμερα με την λεγόμενη «Πράσινη Ανάπτυξη», που ζήτάει με την Προτεσταντική της Ηθική την βίαιη ανακατανομή τόσο των εσόδων των λαϊκών νοικοκυριών, όσο και την διάλυση κάθε ορεινού όγκου προς τέρψιν της κερδοφορίας των μεγάλων, που για να πραγματοποιηθεί αυτή, θα πέσουν και θα ζητηθούν κεφάλια επί πίνακι παραγόντων που αναγκαστικά δεν μπορούν να κατανοήσουν, η να μεταφέρουν στις μάζες που αγανακτούν την νέα αναδιαρθρωμένη φάση της εξέλιξης του συστήματος, που θα ήθελε τον λαϊκό παράγοντα, μόνο φτηνό, ευέλικτο(η μη) εργατικό δυναμικό και φυσικά καταναλωτή….

Αυτά προς το παρόν……

2Μανώλης Αμμουτσερός και Dimitris Rovlias

Οι Ziggy Έπαιζαν παπάδες

,

Για μας, μαζί με τους Honeydive, Deus Ex Machina, Terminal Curve, Last Drive, Make Believe, EarthBound, Bokomolech, Nightstalker, οι παρακάτω, οι Ziggy Was δηλαδή, μαζί με μερικούς ακόμη μετρημένους στα δάχτυλα, αποτέλεσαν την εμπροσθοφυλακή του μοναδικού σοβαρού ελληνικού ροκ (και φυσικά αποκλειστικά και μόνο εναλλακτικού, ανεξάρτητης παραγωγής και αγγλόφωνου), που έγιναν πασίγνωστα στα πέρατα του κόσμου ως ελληνικά σχήματα, (ενώ στη χώρα μας και χώρα τους), οι οπαδοί τους ήταν ως συνήθως κάτι λίγοι όπως οι υποφαινόμενοι που τους ακολουθούσαν φανατικά από το υστέρημα τους, από πόλη σε πόλη, από νομού εις νομών και από καιρού εις καιρών με ταξί στα live που έδιναν, μιας και στα 18-25 πριν είκοσι «και κάτι ψιλά» χρόνια, κανείς έφηβος και μετά-έφηβος δεν διέθετε ούτε ιδιόκτητο αυτοκίνητο, ούτε τα μέσα να παρακολουθεί τα είδωλα του ότι ώρα θέλει μέσω τηλεδιασκέψεων, Spotify, YouTube, αλλά και διάφορων άλλων πλατφόρμων.

Ανάμεσα στο καλύτερο Hardcore που παίχτηκε ποτέ στην Ελλάδα, όλα τα υβρίδια του σκληροπυρηνικού πανκ, του noise, καθώς και της Funk, αλλά και της Jazz, αλλά και σε μόλις δυο, το πολύ τρεις δίσκους, το παρακάτω τρίο, ακόμα και σήμερα απασχολεί τους μελετητές του Ανεξάρτητου Ελληνικού Ηλεκτρικού Ήχου στο Εξωτερικό και συνεχίζουν να αναζητούνται από συλλέκτες και οπαδούς τους, ειδικά στις ΗΠΑ, οι δισκογραφημένες απόπειρες που κοστολογούνται πολλά δεκάδες ευρώ, όταν εδώ(που κατά τον Νεορθόδοξο τάχα μου δήθεν «πρωτοροκά» Νιόνο, δεν είναι παίξε γέλασε), οι οπαδοί τους είμαστε ακόμα μετρημένοι στα δάχτυλα.

Πριν τρεις δεκαετίες στα δάχτυλα χεριών και ποδιών μαζί, σήμερα στα δάχτυλα του ενός χεριού.Ελπίζουμε στις γενιές του μέλλοντος, που αν πέσουν στα χέρια τους αυτά τα αριστουργήματα, θα αξιοποιηθούν καταλλήλως, γιατί και συνθέτες και μπάντες είχαμε και δημιουργούς είχαμε και θα έχουμε, και ανθρώπους με μεράκι είχαμε που στα μέζεα τους πραγματικά αν δεν τους γούσταρε η πλειοψηφία των ΜΜΕ, αυτοί ήρθαν επέβαλαν την πρωτοπορία στο ελληνικό Ροκ σε αυτά, αυτοί εξαφανίστηκαν για να μείνει το αφρόγαλα της βλακείας και στο χώρο αυτό…Αγαπητά αδέλφια Καλή Σαρακοστή κατά το έθιμο, δικός μας χαρταετός για σήμερα είναι τούτος….

Zhiguli (δηλαδή το θρυλικό Lada 1200, με κωδικό VAZ-2101), το αμάξι του ανεξάρτητου ροκ

Πόσοι και πόσες γνωρίζατε ότι το αυτοκίνητο που κινούνταν οι Mudhoney(ένα από τα 100 σπουδαιότερα σχήματα του ηλεκτρικού ήχου), ήταν ένα Zhiguli (δηλαδή το θρυλικό Lada 1200, με κωδικό VAZ-2101), του 1968, το οποίο βασίστηκε πάνω στο σασί του θρυλικού Fiat 124, αλλά μόνο στο σασί και όχι στα πίσω φανάρια που ήταν εντελώς διαφορετικά από το τελευταίο,.Με πάνω από 200 διαφορετικές για την εποχή καινοτομίες προσαρμοσμένες στο κλίμα της Β. Ευρώπης, από το ξαδελφάκι του FIAT, έχει γράψει τη δική του ιστορία σε πλειάδα από μπάντες στο ανεξάρτητο ροκ.Κάτι ανάλογο είχε γίνει και με το Seat 124(όσον αφορά την κατασκευή), που τότε ήταν θυγατρική της FIAT, πριν αυτή αυτονομηθεί και πουληθεί στην VW(η SEAT δηλαδή), αλλά αυτό ήταν πιστό αντίγραφό στο τότε κορυφαίο Ιταλικό μικρομεσαίο αυτοκίνητο της τότε Δυτικής Ευρώπης για το 1966, που είχε κυκλοφορήσει η τότε μεγαλύτερη αυτοκινητοβιομηχανία της Δυτικής Ευρώπης, με έδρα το Τορίνο και τη νο 3 του πλανήτη, μετά την GM και την Ford.Τόσο το FIAT 124, όσο και το Zhiguli(Lada 1200, με κωδικό VAZ-2101, επειδή είναι τόσο όμοια και τόσο διαφορετικά αυτοκίνητα, θεωρήθηκαν οι δύο πρώτες, μικρομεσαίες sedan εκδόσεις τριών όγκων(εμπρόσθιο τμήμα, καμπίνα, πορτ-παγκάζ) που απευθύνονταν ως μικρές λιμουζίνες στα λαϊκά στρώματα και είχαν πωλήσεις σε όλο τον κόσμο, ενώ είναι στον κατάλογο με τα 100 σπουδαιότερα μοντέλα του 20ου αιώνα στην αυτκινητοβιομηχανία.

Τα εν λόγω αυτοκίνητα, έγιναν συνώνυμα της γκαράζ ροκ αισθητικής σε πολλά Αμερικάνικα και Αυστραλέζικα σχήματα. Οι δε πωλήσεις ειδικά του Zhiguli, η Lada 1200, με κωδικό VAZ-2101, ακόμα δεν έχουν ξεπεραστεί από πολλά νεότερα και τεχνολογικά ανώτερα μοντέλα.Το τελευταίο κομμάτι βγήκε από το εργοστάσιο του Togliatti το 2018 και απευθύνονταν στις Αγορές της Μέσης Ανατολής, της Βόρειας Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής.Το θρυλικό σχήμα των Mudhοney, αγόρασε το μοντέλο αυτό το 1991 σε μια περιοδεία στο Λονδίνο και έγινε το σήμα κατατεθέν τους στις περιοδείες που έκαναν στις ΗΠΑ, από την έδρα τους το Seattle σε όλη την χώρα, ενώ το αυτοκίνητο αυτό(όχι το ίδιο φυσικά), αλλά το ίδιο μοντέλο χρησιμοποίησαν σχήματα όπως οι Nirvana, Ηole, PJ Harvey, TAD, Green River και τέλος οι Melvins….

Πέραν όλων των άλλων, είναι το σύμβολο του dress code του Grunge και της SUB POP, μαζί με τα λινά, μάλλινα χοντρά γκρίζα καρώ πουκαμίσα της εποχής, τα σκισμένα στο γόνατο και ξεβαμμένα τζιν, των πάνινων τύπου ελβιέλας μποτακιών και φυσικά του κομμένου στο μισό μάλλινου σκούφου.

Η επιστροφή στο εσωτερικό Karate

Οι πολεμικές τέχνες είναι ένας συνδυασμός, της ανατομίας του ανθρωπίνου σώματος, της επιμονής και υπομονής για τη γνώση και τη μάθηση του όποιου στυλ, της αυτοάμυνας και της μαχητικής αυτοκυριαρχίας, του αυτοσεβασμού και σεβασμού του αντιπάλου, της τέχνης του χορού και της έκφρασης – αποτίναξης κάθε αρνητικής σκέψης (καθαρτήριο ονομάζονταν στην Αρχαία Ελλάδα), οι πολεμικές τέχνες είναι η ανώτατη μορφή άσκησης μαζί με την ενόργανη γυμναστική και το μπαλέτο, είναι το επιστέγασμα του αθλητισμού(από 5-105 ετών και ακόμα παραπέρα), και εδώ επικεντρώνεται ολόκληρη η φιλοσοφία των μελλοντικών Σπαρτακιάδων που θα αντικαταστήσουν τις Ολυμπιάδες σε ανώτερες ανθρώπινες κοινωνίες.Συνοψίζοντας οι πολεμικές τέχνες είναι τρία βασικά πράγματα που όλα τα άλλα κινούνται γύρω απ’ αυτά.

Karate-do σημαίνει ο δρόμος του Άδειου Χεριού, είναι απόγονος των προκαράτε στυλ, τα οποία χρονολογούνται από το 1477 και λέγεται ότι αυτά ήταν τα Tō-te (που σημαίνει Tang hand η China hand) η νεωτεριστικά Okinawa-te και το Okinawan kobudō. Το Καράτε ουσιαστικά είναι η συνέχεια του Νότιου Σαολίν Kung-Fu στο σύμπλεγμα των νησιών της Okinawa και κατ΄ επέκταση στην Ιαπωνία, δεν είναι ένα τυχαίο ότι ορισμένοι ιστορικοί θεωρούν ότι το Κarate είναι Kung Fu και συνέχεια του Hark Fu Moon στυλ του νότιου Σαολίν. 
Όμως υπάρχει και κάτι άλλο που οι θεωρητικοί και ιστορικοί των πολεμικών τεχνών δεν το γνωρίζουν, ότι τα προ Καράτε(Tō-te) δεν είχαν τόσο σύνθετα λακτίσματα δηλαδή κλωτσιές τις οποίες τις υιοθέτησαν από το κορεατικο Tae Kwon Do(ITF), μερικούς αιώνες αργότερα αρχικά από τον ιδρυτή του Ιαπωνικού Καράτε τον Gigin Funakoshi περίπου στα μέσα της δεκαετίας του 1935 από το γαλλικό Savate που είχε πρώτα αντιγράψει τα λακτίσματα του εξωτερικού Kung Fu και μετέπειτα, από τον ιδρυτή του Κορεάτικου Καράτε με Ιαπωνική Σημαία, το Shin-Kyokushin Kai(Mas-Oyama) στα μέσα της δεκαετίας του 1950, από το ITF Τae Kwon-do.

Περνώντας τα χρόνια και έχοντας εξασκηθεί τόσο πολύ, τόσο στο Shotokan, όσο και στο πιο δυνατό Karate που υπήρξε μέχρι σήμερα στο Kyokushin-kai, αυτό που ανακαλύπτουμε σιγά σιγά, δεν είναι ούτε το «βάρβαρο» εξωτερικό Ιαπωνικό στυλ του Funakoshi, ούτε το «παντοδύναμο» Κορεάτικο στυλ του Mas Oyama που η δύναμη του στα tsukis(γροθιές σκότωναν ακαριαία μέχρι και ταύρο), που θυμίζουν πολύ το δυτικό πολιτισμό με στοιχεία της μεγάλης Ανατολής, ότι δεν μας ελκύουν στο βαθμό που μας προσέλκυαν παλαιότερα.
Αυτό που Ανακαλύπτουμε συνεχώς είναι η στροφή μας, όχι τόσο στα εξωτερικά στυλ, αλλά στα εσωτερικά, αυτά της Okinawa που ειδικά στο Goju Ryu, μοιάζουν περισσότερο με εσωτερικό Kung-Fu, παρά με το γαλλικό Savate και τα εξωτερικά στυλ του επίσης Κινεζικού Wushu(αυτή είναι μια άλλη ονομασία του Kung Fu που στην πραγματικότητα σημαίνει Εργάτης). Οι αναπνοές, η ελαστικότητα και η νηφαλιότητα, καθώς και η προσπάθεια αποφυγής κάθε μάχης, αλλά η μάχη με τον εαυτό σου για να κρατήσεις ακέραιο τον απέναντι σου, όσο προκλητικός κι αν είναι αυτός, είναι η ουσία και το πνεύμα των πολεμικών τεχνών.
Δυστυχώς όπως και το Tae Kwon Do της WTF με τους Ολυμπιακούς από την Σεουλ και έπειτα έγιναν άθλημα, ευτυχώς που υπάρχει και αυτό της ITF που το διατηρεί ως τέχνη, έτσι και στους Ολυμπιακούς του Τόκιο, αν πραγματοποιηθούν και φέτος, το Karate της JKA, δεν θα είναι πια do(δρόμος, η τέχνη), αλλά άθλημα και αυτό στην ουσία το αυτοκαταργεί, μετατρέποντας το σε κάτι άλλο.
Η Ανατολή είναι πολύ μεγάλη και όσο την ανακαλύπτει κανείς, τόσο την ερωτεύται γιατί είναι η πατρίδα της διαλεκτικής όπου η σύγκρουση είναι το τελευταίο και ανώτατο στάδιο της ισορροπίας, αλλά σύγκρουση χωρίς εσωτερική ισορροπία δεν μπορεί να υπάρξει, γιατί πολύ απλά θα είναι μια ακόμη παιδική ασθένεια….

Η διαλεκτική ως βαστάζος

Όσοι «μελετάμε» την ιστορία τόσο επιστημολογικά, όσο και επιστημονικά (στο μέτρο του δυνατού γιατί ούτε ιστορικοί είμαστε, ούτε μπορούμε να γίνουμε), κατανοούμε ότι είμαστε άσχετοι στην κυριολεξία.Δεν θα μας έφταναν 100 ζωές για να ανακαλύψουμε μόλις το ένα εκατοστό της γνώσης μας, όχι για το σύμπαν, ούτε για τον πλανήτη, αλλά ούτε για το οικοδομικό τετράγωνο που ζούμε.

Ανέκαθεν νιώθαμε μια λανθάνουσα αποστροφή για τους «ξερόλες», που τους φτάνει η τσίπα του γιαουρτιού και όχι όλο το γιαούρτι(σημειολογική έκφραση), δυστυχώς η ευτυχώς ποτέ δεν ικανοποιηθήκαμε από αυτό και όταν διαλέξεις αυτό τον δρόμο δεν υπάρχει γυρισμός.

Θαυμάζεις τους πάντες και θεωρείς ότι δε γνωρίζεις και πολλά τελικά, σε αντίθεση με τους ξερόλες που τα ξέρουν όλα και μέμφονται ως κατά συρροή και κατ΄ εξακολούθηση τους υπόλοιπους.Φυσικά τπτ από τα δυο δεν είναι σωστά, κατά την ταπεινότατη γνώμη μας.Τώρα γιατί τα λέμε αυτά μέρα που είναι!!!Πολύ απλά γιατί συνεχίζουμε να ακούμε στο διάβα μας τους συνωμοσιολόγους απ΄τη μια και τους εμβολιολόγους απ΄την άλλη που ευλογούν τα γένια της κάθε κυβέρνησης που ουδόλως ενδιαφέρεται για τις ζωές μας, λες και θα τελειώσει εν είδη αυτοματισμού, τόσο η πανδημία, όσο και η φυλακή των Lockdowns που ήρθε για να επανέλθει, μέχρι να μείνει μόνιμα στη ζωή μας!!!

Δεν είναι καιρός, ούτε για μπουρδολογία, ούτε για να βάζουμε στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ τις ευθύνες των πάσης φύσης, λογής και κοπής Κούληδων, στο όνομα της όποιας Pfizer, γιατί δηλαδή να αποδεχόμαστε αξιωματικά τη λογική του παραμυθιού της Ατομικής Ευθύνης και τις μεγαλύτερης αντιεπιστημονικής μπούρδας που θα βγάλουν απ΄την κλειδαρότρυπα, την ναζιστικού τύπου και φασιστικής έμπνευσης»Ανοσία της Αγέλης» οσονούπω με ότι αυτό συνεπάγεται;

Μα καλά δεν υπάρχει καμία ατομική ευθύνη; Σαφώς και υπάρχει, αλλά μη μας τρελάνουν κι όλας ότι το 30% καθορίζει το 70%, φτάσαμε σε μια εποχή που η λογική αντικαθίσταται από τη λογική του παραλόγου κι όλα μαζί προβάλλονται ως θέατρο σκιών, στον μπερντέ των όσων έχουν απομείνει απ΄τις ζωές μας.

Όπως έλεγε ο μεγάλος Γκόρκι ιδρυτής του σοσιαλιστικού ρεαλισμού και ίσως ο μεγαλύτερος συγγραφέας όλων των εποχών (και εδώ το λέμε ξανά σημειολογικά) «Την «ηθική των αφεντικών» την αντιπάθησα όσο και την «ηθική των δούλων». Μια τρίτη ηθική έβλεπα να διαμορφώνεται μέσα μου: «Δίνε το χέρι σου σε όποιον σηκώνεται», για να πάμε στο δια ταύτα, κάνοντας την ασεβή πράξη να παραφράσουμε τα παραπάνω.

«Την ηθική των μίζερων φαντασμένων την αντιπάθησα, όσο και την ηθική των μηχανιστικών ορθολογιστών. Μια τρίτη ηθική έβλεπα να διαμορφώνεται μέσα μου: Δίνε το χέρι σου σε ότι προσπαθεί να ορθοποδήσει και βάλε τη διαλεκτική μέσα στη ζωή σου!!!

Α) Για τους συνωμοσιολόγους που το λεξιλόγιο τους και η πρακτική τους ιστορικά, είναι χειρότερη και από αυτό των Χαλιφάτων, υψώνουν παντιέρα τάχα μου δήθεν την Οικονομία(τότε την θυμούνται), την Ελευθερία(οι απόγονοι των Χιττών και τον Κουκουλοφόρων), το Θρησκευτικό Συναίσθημα, λέμε τι υπήρξε ιστορικά, μπας και συνέλθουν, δεν παίζουμε με τις πανδημίες που προέρχονται από τα οικόσιτα πτηνά και ζώα, τώρα που δεν τους αφήνουμε χώρο να αναπνεύσουν τι έπρεπε να περιμένουμε δηλαδή!

1) Μαύρη Πανώλη 1348 – 1353

2) Ιταλική Πανώλη 1629 – 1631

3) Βουβωνική πανώλη 1665 – 1666 και Β’ Γύρος της στη Μασσαλία το 1720

4) Πανούκλα 1708–1712

5) Πανδημία χολέρας 1817-1824

6) Ασιατικός Πυρετός 1889–1890

7) Τρίτη Πανδημία Πανώλης 1855-1945

8) Ισπανική Γρίπη 1918 – 1920)

B) Στους υπεραισιόδοξους τιμητές της κυβέρνησης, να διαβάζουν την Πανούκλα του μεγάλου Καμύ και να δουν μέσα απ΄τα στοιχεία ότι ούτε η ατομική ευθύνη, ούτε το εμβόλιο αυτό καθ΄αυτό είναι το θέμα, αλλά η ύπαρξη Δημόσιου-Δωρεάν- Τομέα Υγείας και Πρόληψης.

Φυσικά και περιμένουμε και θα κάνουμε το εμβόλιο και κρίμα που δεν μπορούμε να κάνουμε το με διαφορά πιο ασφαλές το SPUTNIK, αναγκαζόμενοι να κάνουμε αυτά που για λόγους Δυτικό Ευρωπαϊκής επιλογής θα μας φέρουν, κατά πολύ κατώτερα του, που όμως δεν είναι ούτε τσιπαρισμένα κλπ,

Φυσικά τα εμβόλια έπαιξαν σημαντικό ρόλο και συνεχίζουν να παίζουν βοηθώντας στην εξάλειψη της επιθετικότητας που άθελα τους δημιουργούν οι ιοί και που πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτούς, αλλά αναβαθμισμένοι(δλδ εμβολιασμένοι), ωστόσο η πανάκεια δεν κρύβεται μόνο εκεί, αλλά στον τρόπο που μας δίδαξε η ΕΣΣΔ, η Κούβα και ο σοσιαλιστικός τρόπος παραγωγής για την Υγεία και να βοηθάμε τους συνανθρώπους μας, όχι να τους μεμφόμαστε με όρους ρεβανσισμού και προτεσταντικής Ηθικής.

Το πραγματικό μέγεθος της Αφρικής

The Gall Peters map

Η Αφρική είναι ο Παράδεισος του Πλανήτη, η Ήπειρος που έχει τραβήξει τα πάνδεινα από τους Ευρωπαίους Αποικιοκράτες.
Για μας Γάλλοι, Βρετανοί, Βέλγοι, Ολλανδοί και Γερμανοί δεν είναι αθώες περιστερές και φυσικά δεν μιλάμε για τους λαούς τους, αλλά για τις αστικές τους τάξεις, που πλην της Βρετανικής, ακόμα και σήμερα διάγοντα μιας λογικής που μιλάει για οικόσημα. Αναπολεί την Αριστοκρατία, μπερδεύει τους τοπικούς με τους “εθνικούς” τοπικισμούς και φυσικά την ανακαλύπτουμε μέσα από τα επίσημα έγγραφα της ΕΕ και το σχέδιο Horizon που μιλάει για την ΕΕ του 2020 εδώ και πάνω από μια δεκαετία κι όλα αυτά, στο όνομα της Περιφερειοποίησης της που είναι καθ΄ οδών, εξάλλου αυτός ήταν και ένας από τους βασικούς λόγους του Brexit.
Αποικιοκράτης, πρώην Αριστοκράτης-Φεουδάρχης και νυν αστός “βιομήχανος”, δεν πάνε μαζί, και η Δυτική Ευρώπη, ζει μέσα σε αυτή την ερμαφρόδιτη αντίφαση που την οδηγεί σε χρεοκοπία κι αφανισμό για το μέλλον και αυτό την κάνει να παραμένει επικίνδυνη, εξάλλου αθώα περιστερά δεν παίζει να είναι, ούτε φυσικά προοδευτική.
Όμως το θέμα μας δεν είναι εκεί, η Αφρική εκτός του ότι είναι ο Παράδεισος της γης, εκτός του ότι είναι η αφετηρία καταγωγής όλων των φυλών της υφηλίου, στην εξέλιξη μας από τους συγγενείς μας πιθήκους λόγω του μεγάλου δαχτύλου, το οποίο ανέπτυξε και τον εγκέφαλο μας, είναι και η μεγαλύτερη Ήπειρος της.
Η κλασική Μερκατορική Χαρτογράφηση την παρουσίαζε ως κάτι μικρό πάνω κάτω στο μέγεθος της Λατινικής Αμερικής, το οποίο στην πράξη, δορυφορικά και φυσικά πραγματικά όχι μόνο δεν ισχύει, αλλά καταντάει κουραστικά αναχρονιστικό και βαθιά Ευρωκεντρικό.
Τα πράγματα μέσω της απόδειξης από το διάστημα δεν είχαν καμία σχέση με το αποτύπωμα που χαρτογράφησε ο Φλαμανδός Χαρτογράφος Gerard Mercator πριν πέντε αιώνες και μέχρι τώρα που μιλάμε παρουσιάζουν το μέγεθος της Αφρικής τουλάχιστον κατά το 1/4 μικρότερο. Αν παρατηρήσει κανείς τους κλασικούς χάρτες, νομίζει και δυστυχώς πιστεύει, ότι η Γροιλανδία είναι σχεδόν μισή φορά μεγαλύτερη από την Αφρική, κάτι που δεν ισχύει, γιατί η Γροιλανδία χωράει πολλές φορές μέσα στην Μαύρη Ήπειρο και το πραγματικό της μέγεθος είναι όσο η Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, το Τσαντ και ένα μικρό τμήμα από το Δυτικό Σουδάν, με αποτέλεσμα στην απόλυτη πραγματικότητα και στους απόλυτους αριθμούς, να είναι 14 φορές μεγαλύτερη από την Γροιλανδία…
Η Γη δεν είναι ακριβώς στρογγυλή αλλά τύπου οβάλ σαν αυγό(χωρίς όμως να είναι αυγό) και μεγαλώνει συνεχώς κατ’ αυτόν τον τρόπο, εξάλλου αυτό το έχει αποδείξει η Σοβιετική Επιστήμη και η Σοβιετική Σεισμολογία εδώ και δεκαετίες και με μεγάλη καθυστέρηση, αρχίζουν να το κατανοούν όλοι οι δυτικοί και κυρίως οι πλέον προοδευτικοί οι Αμερικανοί.
Αυτό το παραπάνω γεγονός, δημιουργεί στους χάρτες και στις εικονικές υδρόγειους, αυτό που όλοι έχουμε δει στα σχολεία και είναι μια ψευδαίσθηση αφού αποτυπώνει την αντίληψη για μια Ήπειρο μικρή και μάλιστα την τρίτη σε κατάταξη μετά την Ασία και την Αμερική. Στην πραγματικότητα η Αφρική είναι σίγουρα η μεγαλύτερη Ήπειρος του πλανήτη, μεγαλύτερη και από την Ασία όσο και από την όλη Αμερική. Μόνο στο Βορεινό της Κομμάτι από την Ανατολή μέχρι τη δύση χωράει όλη την Δυτική Ευρώπη, τις ΗΠΑ και την Κίνα μαζί.
Ενώ από το κέντρο μέχρι το νότο, την άλλη μισή Κίνα την Ινδία, την Αργεντινή και φυσικά τις Σκανδιναβικές χώρες της Ευρώπης να συμπληρώνουν την έκταση της Αφρικής…
Αν ο υπερσιβηρικός θεωρείται η μεγαλύτερη σιδηροδρομική κατασκευή, αυτή που ετοιμάζουν οι Κινέζοι από την Ανατολική στην Δυτική Αφρική έχει ακριβώς το ίδιο μέγεθος.
Στην πραγματικότητα όλα αυτά θα αποδειχθούν και θα αναδειχθούν μιας και αργά και σταθερά τα πιο προοδευτικά εκπαιδευτικά ιδρύματα του Πλανήτη, σε ΗΠΑ, Ρωσία και Κίνα(δηλαδή στις ηγέτιδες δυνάμεις του πλανήτη), αρχίζουν να αντικαθιστούν το παλιό χαρτογραφημένο σύστημα που ουδέ μία σχέση έχει με την πραγματικότητα, με τον χάρτη του Gall Peters

Μετρήσεις και μεγέθη – Μερκατορική Χαρτογράφηση

Ηπειροι	Έκταση σε τετρ.χλμ	Ποσοστό εδάφους	Πληθυσμός	Ποσοστού πληθυσμού
Ασία	43,820,000	29,5%	4.641.055.000	59,5%
Αφρική	30,370,000	20,4%	1.340.598.000	17,2%
Βόρεια Αμερική	24,490,000	16,5%	592.072.000	7,6%
Νότια Αμερική	17,840,000	12,0%	430.760.000	5,5%
Ανταρκτική	13,720,000	9,2%	4.490	0%
Ευρώπη	10,180,000	6,8%	747.636.000	9,6%
Ωκεανία	8,600,000	5,9%	42.678.000	0,5%

Μετρήσεις και μεγέθη κατά μαθηματική Προσέγγιση σύμφωνα με τον χάρτη του Gall Peters 

Ηπειροι	Έκταση σε τετρ.χλμ	Ποσοστό εδάφους	Πληθυσμός	Ποσοστού πληθυσμού
Αφρική	44,880,000	29,8%	1.340.598.000	17,2%
Ασία	43,820,000	29,5%	4.641.055.000	59,5%
Βόρεια Αμερική	24,490,000	16,5%	592.072.000	7,6%
Νότια Αμερική	17,840,000	12,0%	430.760.000	5,5%
Ανταρκτική	13,720,000	9,2%	4.490	0%
Ευρώπη	10,180,000	6,8%	747.636.000	9,6%
Ωκεανία	8,600,000	5,9%	42.678.000	0,5%

Όχι δεν έφυγε ο Ντιέγκο, έβαλε γκολ στο θάνατο

Αν υπήρχε Θεός, αυτός θα ήταν ο μόνο ένας και το όνομα του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα…

Γεννήθηκε στις 30 του Οκτώβρη του 1960 και έφυγε σήμερα στις 25 του Νοέμβρη του 2020 και κατά τα φαινόμενα έπειτα από μετεγχειρητικές επιπλοκές που προέκυψαν μετά από πρόσφατη επέμβαση από μάτωμα στον εγκέφαλο.

Για μας ο Ντιέγκο δεν είναι(δεν υπάρχει ήταν) απλά ο μεγαλύτερος μπαλαδόρος όλων των εποχών, ήταν η επιτομή του ποδοσφαίρου, τόσο ως φαντασία, τόσο ως σχεδιασμένη καλλιτεχνική φιγούρα που κορόιδευε τους αντιπάλους του, το χρόνο, το μεταβολισμό του, τους προπονητές(εξάλλου ήταν και ένας σπουδαίος τεχνικός), όσο και ως συγκροτημένος ποδοσφαιριστής.

Ο Ντιέγκο ήταν και ο Θεός της Μπάλας ως παιχνίδι και Θεός του ποδοσφαίρου.

Ήταν και είναι μια ασύλληπτη φιγούρα που ήμασταν τυχεροί που τον ζήσαμε, που τον λατρέψαμε, που τον είδαμε σε δυο τελικούς Παγκοσμίου Κυπέλλου και πανηγυρίσαμε μαζί του το μοναδικό Παγκόσμιο τίτλο που πήρε ομάδα που αγαπήσαμε και προλάβαμε να το δούμε.

Ήταν αυτός που μας έκανε να λατρέψουμε την Μπαρτσελόνα, μα πιότερο τη Νάπολι, να μην αποκοπούμε απ΄το ποδόσφαιρο, όταν αυτό παγκοσμίως άρχισε να γίνεται μπίζνα.

Ο Ντιέγκο όπως όλοι οι Θεοί της Αρχαιότητας είχαν αδυναμίες, αλλά ανέκαθεν τις αψηφούσε και μαζί του παθαίναμε ντελίριο λατρείας μαζί του. Ο Ποδοσφαιρικός ΘΕΟΣ που τίμησε όσο λίγοι(μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού ήταν αυτοί που τίμησαν τη φανέλα με το 10, σήμερα δεν υπάρχει κανείς), την επιτελική αυτή θέση, όχι μόνο σαν επιτελάρχης, αλλά σαν εργάτης και ηγέτης ταυτόχρονα.

Εκεί που δεν μπορούσαν οι άλλοι έκανε τα μαγικά του και δουλειά για άλλους 6 παίκτες, τότε είχαμε το 4-3-3, η το 3-5-2 που σήμερα δεν πολύ συνηθίζονται, ήταν ο κορμός της κάθε ομάδας από την άμυνα και πέρα.

Δεν ήταν ο ποδοσφαιριστής με τα six-pack, παρότι το μυοσκελετικό του σύστημα ήταν εφάμιλλο ενός τεθωρακισμένου που κανένας δεν μπορούσε να το σταματήσει.

Ήταν ο άνθρωπος που διάλεξε στρατόπεδο, ήταν με τους μη έχοντες, ήταν πάντα με τους φτωχούς και καταφρονημένους, ήταν ο άνθρωπος που δεν απώλεσε τίποτα από αυτά που του δίνουν την ταυτότητα του ανθρώπου κι ας ήταν ΘΕΟΣ.

ΟΧΙ Ο ΝΤΙΕΓΚΟ ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΕ, ΈΚΑΝΕ ΝΤΡΙΠΛΑ ΚΑΙ ΈΒΑΛΕ ΓΚΟΛ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΚΟΡΟΪΔΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟΝ.

Οι μαγικοί Πλάβι και η εποχή του μπασκετικού ονείρου

Με αφορμή την φυγή ενός σπουδαίου μπασκετικού σπορτ καστερ, του Κώστα Μπατή και με αφορμή τη σαν σήμερα γέννηση του «Μότσαρτ του Μπάσκετ», η «του γιου του διαβόλου» του τεράστιου Ντράζεν Πέτροβιτς το 1964, θυμηθήκαμε την Ομάδα των Πλάβι και μαζί με αυτούς, όλα τα ιερά τέρατα της εποχής. Πλάι σε αυτούς. είχαμε δύο εκ των τσπουδαιότερων ομάδων όλων των εποχών στο χώρο του Μπάκετ να παρελαύνουν ως εικόνες που δεν λένε να ξεθωριάσουν, της ΣΟΔ της Γιουγκοσλαβίας, της ΕΣΣΔ & της Deam Team I των ΗΠΑ, για όσους μας λένε για Μπάσκετ σήμερα(που φυσικά δεν βλέπεται).

Και τι ονόματα δεν περνάνε από αυτό το ντοκιμαντέρ των συνειρμών μας, από αυτά που προξενούν ανατριχίλα και δεν υπάρχουν σήμερα, οι Πάσπαλιε, Ντίβατς, Κούκοτς, Ράτζα, Ζντοβτς,Νταλιπάγκιτς, Ραντοβάνοβιτς, Κόμαζετς, Βράνκοβιτς, Περάσοβιτς, Σρετένοβιτς, Σαμπόνις, Βολκόφ, Τιχονένκο, Βάλτερς, Κουρτινάιτις, Χομίτσιους, Μπελοστένι, Γιοβάισα, Μαρτσουλιόνις, Τκατσένκο, Γκομπόροφ, Ταρακάνοφ, Ματζικ Τζόνσον, Μαικλ Τζορνταν, Κλαιντ Ντρεξλερ, Μακ Χέιλ, Λάρι Μπερντ, Αζαϊα Τομας, Σκοτι Πίπεν, Ντειβιντ Ρομπινσον, Πάτρικ Γιουιν, Τσαρλς Μπαρκλεϊ, Τζον Στοκτον, Καρλ Μαλόουν και άλλα τόσα ονόματα που για να τα αρθρώσεις και μόνο λεκτικά νομίζεις ότι ζεις σε ένα όνειρο που κάποιοι και κάποιες είχαμε την ΑΠΕΡΑΝΤΗ ΕΥΤΥΧΙΑ ΝΑ ΤΑ ΔΟΥΜΕ. Όταν τα ακούς παθαίνεις μερικά καρδιακά επεισόδια και άλλα τόσα μικροεγγεφαλικά, αλλά μετά συνέρχεσαι και αντιλαμβάνεσαι ότι ήταν ένας ολοκληρωτικός οργασμός πάνω και μέσα σε μια εικόνα που δύσκολα το μπάσκετ θα ξαναβγάλει και να είστε σίγουροι πως δεν έχει εξελιχθεί από τότε σε επίπεδο τεχνικών, τακτικών κοκ, απλά έγινε περισσότερο σκληρό και δυνατό. Τέτοια ονομάτα, όπως τα παραπάνω, ενσωματώνονταν μέσα σε κάτι ορχήστρες που μάλλον δεν θα ξαναδούμε ποτέ.

Εδώ μιλάμε για υπεραθλητές της καλαθοσφαίρισης, στην κυριολεξία καλλιτέχνες, προσωπικότητες διηπειρωτικής εμβέλειας, με αισθητική, ηθική, χιούμορ, μαθηματική και ομαδική λογική στο παιχνίδι τους, ευφυέστατους, πλαστικούς στις κινήσεις, που απορροφούσαν σαν σφουγγάρι τα σχέδια των υπερεγκεφάλων όπως ο Γκομέλσκι, η ο Ντούντα. Τόσο η τους παιδική αθωότητα, όσο και το ταλέντο τους ξεχείλιζαν απ΄τα αυτιά και η αυτοπειθαρχία τους μεγαλουργούσε μέσα στα πλαίσια της ομαδικότητας, όχι στα πλαίσια του ανταγωνισμού, αλλά της ευγενούς άμιλλας.

Ήταν αξιοζήλευτα μεγέθη και ποιότητες μεγατόνων. Όλα τα παραπάνω, έφτιαχναν ένα μείγμα μοναδικό, που αν και άθεοι όταν τους βλέπουμε ξανά στα βίδεο του ίντερνετ, έστι για να θυμηθούμε κάτι από αυτά τα μικρά, ωστόσο μαγικά κι απολαυστικά θαύματα τους, μας παίρνουν τα ζουμιά και μας οδηγούν να λέμε ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ τι χάρμα οφθαλμών και χάρμα ιδέσθαι ήταν αυτό κι αναμφισβήτητα ήταν ΕΥΛΟΓΙΑ που το ζήσαμε!!!

Είναι αξιοσημείωτο πως σε ένα ντοκιμαντέρ που έφτιαξε το NBA, ακούγονται τοποθετήσεις όπως αυτή του Ράτζα, η του Ντίβατς για το πόσο όμορφη ζωή ήταν εκείνες τις εποχές με την ύπαρξη του σοσιαλισμού. Που είχε φτιάξει τις υποδομές, τεχνικές και άλλου τύπου εκπαίδευση που προσπαθούσε να δημιουργήσει το νέο τύπου άνθρωπο. Αυτόν που δημιουργούσε τη φαντασία και την ομαδικότητα(τελικά δεν ήταν ολοκληρωτικά σφαγεία οι χώρες αυτές, όπως μυθολογικά και προβοκατόρικα έχουν αφήσει με οδηγό την ΕΕ να διαρρέει); Και στο τέλος διαφαίνονταν η ουσία, ότι όλα τα παραπάνω τα έφτιαχνε το σύστημα αποθεώνοντας τα πηγαία ταλέντα στο όνομα του κοινού καλού.

Άλλο στοχασμός, άλλο ψυχανάλυση και άλλο φιλοσοφία.

Ήρθε ως χορηγούμενο το παρακάτω και αφορά ένα σεμινάριο για τους τρεις μεγάλους της φιλοσοφίας. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, χωρίς φυσικά να γνωρίζουμε το ποιόν των διοργανωτών, ούτε υπάρχει καμία μομφή και κριτική για αυτού που πραγματοποιούν και δεν μας αφορά κι όλας, απλά αυτό που μας αφορά είναι να αναδείξουμε ότι απ΄τους τρεις μόνο ο Μαρξ υπήρξε φιλόσοφος.
Ωστόσο εφόσον εκ των τριών που θα παρουσιαστούν μόνο ο ένας υπήρξε φιλόσοφος, ο γέρο Κάρολος δηλαδή, γιατί οι άλλοι δυο ήταν κάτι άλλο; Ειδικά ο Νίτσε που ήταν στοχαστής, όσο για τον Φρόιντ πέραν της ξεπερασμένης ψυχανάλυσης μέσα απ΄ την ιστορία της επιστήμης τη ψυχολογίας, άνηκε μόνο στην δική του κατηγορία, αυτή της πρωτόγονης ψυχανάλυσης που ακόμα ανήκει. Είναι ξεπερασμένος και στον τομέα του, ωστόσο επ’ ουδενί δεν είναι φιλόσοφος, ούτε καν στοχαστής, αλλά ο πρόγονος των ψυχαναλυτών. Να σημειώσουμε ότι κι αυτός δεν διδάσκεται διεξοδικά πουθενά, παρά μόνο ιστορικά πουθενά σε κανένα τμήμα Ψυχολογίας στον κόσμο, ως ένα από τα εκατοντάδες πρόσωπα που την διαμόρφωσαν ως ανθρωπιστική επιστήμη.
Στην παρούσα αναφορά δεν είναι το ζητούμενο ο Φρόιντ και η θεωρία του που στον πολύ κόσμο είναι κατανοητό ότι δεν είναι Φιλόσοφος, αλλά στο Νίτσε και γιατί τελικά είναι στοχαστής και όχι Όχι φιλόσοφος που επίσης δεν διδάσκεται σε κανένα σχεδόν σύγχρονο τμήμα Φιλοσοφίας ανά την υφήλιο;
Να εξηγήσουμε τη διαφορά στοχαστή και φιλοσόφου πριν μπούμε σε επί μέρους αναφορές:

Η φιλοσοφία είναι μορφή της κοινωνικής συνείδησης, και η νεότερη φιλοσοφία είναι ανθρωπιστική επιστήμη, κατά την οποία επιδιώκεται η επεξεργασία μιας κοσμοθεωρίας, ενός συστήματος ιδεών και αντιλήψεων για τη θέση του ανθρώπου στον κόσμο.Ερευνά τη γνωστική, αξιολογική, αισθητική, ηθική του ανθρώπου προς τον κόσμο.Χωρίζεται στην Οντολογία(τη διδασκαλία του είναι), και στην Γνωσιολογία(την θεωρία της γνώσης)και έχει δυο μεγάλες σχολές τον Υλισμό και τον Ιδεαλισμό.
Ανάμεσα στις δυο μεγάλες σχολές που ενυπάρχουν από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα υπάρχουν και επί μέρους άλλες, αλλά δεν αποτέλεσαν ποτέ τίποτα το αξιόλογο, από άποψη επιρροής και καινοτομίας, ενώ στις δυο μεγάλες αυτές σχολές υπάρχουν εκατοντάδες υποσχολές και υποκατηγορίες ρευμάτων και υπορευμάτων.
Εκτός του ότι ο Νίτσε δεν διδάσκεται σε κανένα πανεπιστήμιο και σε καμία σχολή φιλοσοφίας του κόσμου, ακόμα και ως ένας εκ των εκπροσώπων του υποκειμενικού βολονταρισμού και του υποκειμενικού αμοραλισμού(και οι δυο κατηγορίες είναι μέρος του υποκειμενικού ιδεαλισμού ως το δίπολο στον ίδιο τον ιδεαλισμό ανάμεσα στον αντικειμενικό και στον υποκειμενικό), δεν είναι όμως φιλόσοφος, αλλά στοχαστής.
Ποια είναι τώρα η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα σε αυτά τα δυο;

Η Φιλοσοφία είναι μορφή κοινωνικής συνείδησης, που επιδιώκει την επεξεργασία μιας κοσμοθεωρίας, ενός συστήματος ιδεών και αντιλήψεων για τη θέση του ανθρώπου στον κόσμο.Ερευνά τη γνωστική, αξιολογική, αισθητική, ηθική του ανθρώπου προς τον κόσμο.Χωρίζεται στην Οντολογία(τη διδασκαλία του είναι), και στην Γνωσιολογία(την θεωρία της γνώσης)και έχει δυο μεγάλες σχολές τον Υλισμό και τον Ιδεαλισμό.

Η Φιλοσοφία μιλάει και ερευνά (για) τη θέση και (για) την σχέση του Ανθρώπου στον κόσμο, είναι πρωταρχική και αφετηριακή, ενώ η Στοχαστική(που δεν αναγνωρίζεται και ως επιστήμη) μιλάει για τη θέση και σχέση του ατόμου στον κόσμο, καθώς επίσης και τη σχέση της φιλοσοφίας με τις ανάγκες του ατόμου, μέσω της κριτικής σε φιλοσοφικά κείμενα ως δευτερεύουσα. Ο αναστοχασμός τη σχέση της φιλοσοφίας και της ιστορίας σε σχέση με τις κοινωνικές ανάγκες και κριτικάρει φιλοσοφία και στοχασμό με τους όρους της εποχής της, χωρίς να λαμβάνει υπόψιν του μια σειρά από κοινωνικές και ιστορικές παραμέτρους. Ενώ η ανάλυση**** μελετάει τα φιλοσοφικά ρεύματα χωρίς καμία κριτική διάθεση, είναι μελέτη και ανάλυση πάνω σε ολοκληρωμένα φιλοσοφικά έργα και τέλος η σοφιστική, είναι μια «ευτελισμένη», μεταφυσική και αντεστραμμένη διαλεκτική που μέσω της ετυμολογίας προσπαθεί να δώσει απαντήσεις εκεί που η φιλοσοφία προσπαθεί και πολλές φορές αν δεν αδυνατεί, πέφτει έξω  δηλαδή «απέχει παρασάγγας» της επίλυσης. Δεν είναι τυχαίο ότι τους σοφιστές ουδείς τους έπαιρνε στα σοβαρά και στην εποχή μας, ο ακροδεξιός τσαρλατανισμός και οι Θεωρίες συνωμοσίας την έχουν αναγάγει σε μιας πρώτης γραμμής εξήγηση των πραγμάτων που ζούμε.

Η φιλοσοφία βασίζεται στη θεωρητική και πρακτική στάση του ανθρώπου απέναντι στην αντικειμενική πραγματικότητα(ακόμα και οι σχολές του ιδεαλισμού αυτό κάνουν, δεν εξατομικεύουν το ερώτημα, αυτό το κάνουν οι στοχαστές) και ξεκαθαρίζει τις αμοιβαίες σχέσεις υποκειμένου και αντικειμένου.

Για το Μαρξ δε θα μιλήσουμε γιατί η Μαρξιστική – Λενινιστική φιλοσοφία είναι μια ξεχωριστή παράμετρος στην Σύγχρονη Φιλοσοφία, που για πρώτη φορά στην ιστορία της τελευταίας γίνεται επιστήμη για τους γενικούς νόμους της κίνησης και εξέλιξης της φύσης, της κοινωνίας και της γνώσης.
Η κλασική φιλοσοφία εξηγούσε τον κόσμο, ενώ η μαρξιστική φιλοσοφία πως θα αλλάξει τον κόσμο.«Οι φιλόσοφοι μονάχα εξηγούσαν τον κόσμο, το ζήτημα, όμως, είναι να τον αλλάξουμε» έλεγε ο γέρο Κάρολος δίνοντας μια άλλη διάσταση στην εν λόγω επιστήμη ανάγοντας την ως τέτοια, Η η μέχρι τότε Φιλοσοφία κάθε αφετηρίας είχε σκοπό να ερμηνεύσει τον κόσμο(πριν την Μαρξιστική Λενινιστική Κοσμοθεωρία), με την τελευταία σε σχέση με τις προηγούμενες, να θέλει να την αλλάξει..
Θα μπορούσαμε να μιλάμε ώρες γι αυτό, ωστόσο εμείς θα σταματήσωουμε εδώ πέρα μιας και η επιστήμη της Φιλοσοφίας είναι ένα σοβαρότατο επιστημονικό πεδίο για να αναλωνόμαστε για πράγματα που την υποβαθμίζουν στο επίπεδο της θαυμασιολογίας.

Ο υπαρξισμός*, για παράδειγμα, παρότι είναι μια ανορθολογική(δηλαδή ιρασιοναλιστική) κατεύθυνση της αστικής φιλοσοφίας είναι φιλοσοφικό ρεύμα που θεωρεί ότι η φιλοσοφία οφείλει πρωτίστως να εστιάζει ως μελέτη στην ανθρώπινη και πολλές φορές στενά ατομική ύπαρξη(εξίστανς)*, σαν μια αδιαίρετη ακεραιότητα του αντικειμένου και του υποκειμένου. Ως βασικές εκδηλώσεις της ανθρώπινης ύπαρξης την φροντίδα, το φόβο, την αποφασιστικότητα, την συνείδηση, με όλα τα παραπάνω να καθορίζονται μέσω του Θανάτου. Το παραπάνω μεταπολεμικό φιλοσοφικό ρεύμα μελετάει σε άλλες ράγες άλλα πράγματα που κατά τους εκπροσώπους της αναλυτικής φιλοσοφίας δεν είναι υπαρκτά, για τους τελευταίους, η φιλοσοφία αναφέρεται στη λογική ανάλυση της γλώσσας.

*Υπαρξιστές: Αυτός που τον καθόρισε ήταν ο Κιέρκεγκορ

** Θρησκευτικός Υπαρξισμός: Γιάσπερς Μαρσέλ

***Αθεϊστικός Υπαρξισμός: Χάιντεγκερ, Σάρτρ, Καμύ

****Ανάλυση είναι ο τρόπος έρευνας που απαιτέι την κατάτμηση η τη διάλυση του αντικειμένου και του φαινομένου στα συστατικά τους στοιχεία. Στον τομέα της Θεωρίας, η ανάλυση προϋποθέτει τη νοερή κατάτμηση του αντικειμένου στα συστατικά του στοιχεία, με σκοπό τη γνώση της ουσίας τους.

Η συνεισφορά των ιδιωτικών ΜΜΕ στον κοινωνικό αυτοματισμό.

Προχτές είδαμε ένα ρετρό βίδεο για την trash tv από το 1991 και μετά που μπήκε στη ζωή μας μαζί με τη ιδιωτική τηλεόραση.Στην trash tv συμπεριλαμβάνουμε και τα διαλεχτά, απαστράπτοντα κανάλια των καναλαρχών. Τα επιχειρήματα μιας ορισμένης κατηγορίας ανθρώπων που δεν είναι φασίστες, αλλά είναι πολύ κοντά στον κοινωνικό αυτοματισμό, δηλαδή το πρώτο στάδιο του κοινωνικού φασισμού γίνεται ασυναίσθητα. Αναπτύσσεται όμως μεθοδικά με τη βοήθεια των επικοινωνιολόγων των ΜΜΕ, όλα τα προηγούμενα χρόνια, αντικαθιστώντας στην κοινωνική συνείδηση και στην πραγματικότητα και στους «μη θεσμοθετημένους θεσμούς’ το αξίωμα «ο καθένας είναι αθώος μέχρι την απόδειξη της ενοχής του».

Αυτό ακριβώς έκαναν οι Τηλέ – Εισαγγελείς με τους παχυλούς μισθούς, όταν όλο το συνεργείο ήταν έναντι και με το 1/10 του μισθού του παραπάνω.Αυτό που είδαμε με τον Κοινωνικό Φασισμό είχε αφετηρία από τα σημερινά παραπαίοντα ΜΜΕ και έβρισκε έδαφος στο λούμπεν και στο Μικροαστισμό, εδώ και πολλά χρόνια.Όλο αυτό το σκηνικό το είδαμε να αναπτύσσεται πολύ έντονα μέχρι το 2012, που όποιος έλεγε κάτι διαφορετικό πήγαινε στην πυρά προς τέρψιν του φιλοθεάμονος κοινού που βγήκε στην επιφάνεια και άνηκε στο λούμπεν και στους μικροαστούς που τους μετέτρεπαν σε αφηνιασμένους κριτές που θα κομμάτιαζαν τον ανήθικο Raver, επειδή έκανε τη μάνα του να Κλαίει. Αυτό το μείγμα της βλακείας, του ακατάσχετου κουτσομπολιού, της αισθητικής του «εξυπνακισμού», της ατάκας και της απέραντης «μαλακίας'(δεν μιλάμε για τον αυνανισμό, αυτός είναι χρησιμότατος), θυμίζει τις χειρότερες στιγμές της Γερμανικής τηλεόρασης(τύπου RTL) και της τηλεόρασης των Ευαγγελιστών του Νότου στις ΗΠΑ. Να μη βγάλουμε απ΄έξω την ουρά του FOX στην ίδια χώρα, όπου τα προτεσταντικά κηρύγματα για την κόλαση του Δάντη που θα επέλθει σε ζώντες και νεκρούς,(σε όσους δηλαδή δεν ακολουθήσουν την κοινή γραμμή της ηθικής της κερδοφορίας).

Αυτό ήταν το υπέδαφος που δημιούργησε τον κοινωνικό εκφασισμό, έφερε τη ΧΑ στα σπίτια μας ως μια και καλά χαζοχαρούμενη ομάδα που πάει στο ΑΤΜ τους ηλικιωμένους μετατρέποντας την σε καλά και αγαθά και συμπαθέστατα Nerds την περίοδο της Κρίσης και μετά τα γεγονότα της Marfin.Δημιούργησαν Στρατιές αποχαυνωμένων τηλεθεατών, που έκλειναν και κλείνουν ακόμα και σήμερα τα μάτια και τα αυτιά στο περιεχόμενο της κάθε διαμαρτυρίας του όποιου λαϊκού κινήματος, αλλά και της ιστορίας.Συμψηφίζουν μια εγκληματική δράκα του υποκόσμου και του παρακράτους την ΧΑ και της παραφυάδες της(με εκατοντάδες ακόμα ανεξιχνίαστα εγκλήματα στην Αθήνα και αλλού από το 1982 και μετά), με ένα συμβολικό χτίσιμο της πόρτας ενός πρύτανη επί παραδείγματι, η με τους δήθεν εγκληματίες πρόσφυγες έναντι κάποιων ούτε καν πταισμάτων που δεν έγιναν ποτέ.

Να θυμίσουμε στους σχεδόν θαυμαστές του Γ΄ Ραιχ που μιλάνε πότε για επίπεδες γαίες, πότε για τον Ρότσιλντ, Ροκφέλερ, πότε για τον Σώρος, πότε για τους «ισλαμοφασίστες», ότι τους τελευταίους χρηματοδοτούσε η αγαπημένη τους ΕΕ και κυρίως Γερμανία, Νορβηγία και Σουηδία όπου ο ρατσισμός και φασισμός καλλιεργείται μεθοδικά εδώ και δεκαετίες όχι μόνο στο υπογάστριο των ενόπλων δυνάμεων και σωμάτων ασφαλείας.

Ότι ο πατριωτισμός τους σταμάτα, όταν ο Αγαπημένος τους Γ. Παπαδόπουλος συναγελάζονταν και οραματίζονταν παρέα την συνδιαχείριση του Αιγαίου με τον Ινονού, καθώς και την δημιουργία Συνομοσπονδίας με την Τουρκία και σήμερα την περιμένουν κι αυτοί ως το μάνα εξ ουρανού, αυτά εννοούν όταν λένε για Κόκκινες Μηλιές κλπ.Σε όλους αυτούς δεν χρειάζεται να τους προτείνεις να ανοίξουν κανένα βιβλίο, γιατί τα μόνα που θα ανοίξουν είναι αυτά του Λιακόπουλου, καμία Θούλη, καμία Κούφια Γη και λοιπές επικίνδυνες μπούρδες και ας δουν το αγαπημένο τους σύμβολο από ποιους ενισχύθηκε(Ford, BMW, BOSS, KRUPP, IBM, Goodyear, EXXON MOBIL, Kodak. Allianz, Nestle, Chevron, Starbucks κλπ)Να ψάξουν το όνομα Μαρίνους Φαν Ντερ Λούπε και τον υποτιθέμενο ρόλο του στην προβοκάτσια του Ραϊχσταγκ. Να θυμίσουμε εδώ πέρα, ότι ο παραπάνω οικοδόμος προερχόμενος από μια πολύ φτωχή οικογένεια κατηγορήθηκε ως εμπρηστής της Γερμανικής Βουλής και πέθανε στην γκιλοτίνα τρεις μέρες πρινσυμπληρώσει τα 25α γενέθλιά του στις 10 Ιανουαρίου του 1934, με τάχα μου δήθεν ηθικό αυτουργό το ΜΕΓΙΣΤΟ Δημητρόφ και την Κόμιντερν που ήταν και ο στόχος. Κατηγορήθηκε από την πρώτη στιγμή πως ήταν εκείνος που έβαλε τη φωτιά, ότι ήταν μέλος του ΓΚΚ, ενώ ουδέποτε ήταν και αυτό αποδείχτηκε στην πορεία αφού ήταν ένα λούμπεν στοιχείο χωρίς καμία ταξική συνείδηση, με αποτέλεσμα να δουλέψει η προβοκάτσια με ηθικό αυτουργό τους ΝΑΖΙ. Στο τέλος αποδείχτηκε κι αυτό, δηλαδή η σχέση που είχαν αποκλειστικά οι ΝΑΖΙ για να φέρουν τα πράγματα εκεί που ήθελαν, να δημιουργήσουν συνθήκες πολέμου.

Μην μας κάνει καμία εντύπωση ότι με ένα ανάλογο τρόπο τα ναζιστικά τσιράκια των εφοπλιστών χτύπησαν όταν το λαϊκό κίνημα πήγε να σηκωθεί όρθιο και μάλιστα σε μια τράπεζα που 2 χρόνια αργότερα την χρεοκόπησαν οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες της στην Κύπρο και εν συνεχεία στη χώρα μας, με την βοήθεια της ΕΕ, να έχουν βάλει βαθειά τα χεράκια τους μέσα.»Μην χαίρεστε που σκοτώσατε το κτήνος. Η σκύλα που το γέννησε ζει και είναι πάλι σε οργασμό» (Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ, όταν είδε κόσμο στις πλατείες να πανηγυρίζει για το τέλος του φασισμού και του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου)