Γράφει ο Γιάννης Κοτσώνης
Τότε που ήμασταν μια φυσιολογική χώρα πραγματοποιούνταν συνέχεια πράγματα μιλάμε για την περίοδο από το 1975 μέχρι το 1995 στον χώρο του πολιτισμού, έστω κι αν σε δέκα χρόνια από την τελευταία ημερομηνία θα τελείωναν όλα. Να ξέρετε λίγο πριν το τέλος υπάρχει μια έκρηξη – έξαρση προώθησης και απελευθέρωσης όλο και πιο πολλών δημιουργικών δυνατοτήτων, με αποτέλεσμα ταλέντα και δημιουργικές δυνάμεις να μη χαθούν, σήμερα είμαστε σε ένα εκσυγχρονισμένο τεχνολογικά και από άποψη βασικών υποδομών 1955, αλλά χωρίς καθόλου προοπτική και εργατικά δικαιώματα.
Χώρα χωρίς μουσική βιομηχανία, χωρίς κινηματογραφική βιομηχανία, με εκδόσεις που δυσκολεύονται να βγουν στο εμπόριο, με θεατρικές ομάδες που δεν έχουν τη δυνατότητα να χρηματοδοτήσουν τους χώρους έκφρασης τους γιατί το τραπεζικό σύστημα καταρρέει μαζί με την παραπαίουσα αστική τάξη που το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να κλαίγεται στην ουρά των μεγάλων ομίλων του εξωτερικού για ένα ικανό ποσοστό «ξεροκόμματου» κέρδους, δεν υπάρχει ούτε καν αστικό κράτος, αλλά μια πλευρά του ΚΜΚ με όρους καταστολής.
Με τον πολιτισμό να είναι πεταμένος στον κάλαθο των αχρήστων, με ένα underground (βλέπε πάσης φύσης ανεξάρτητες και εναλλακτικές παραγωγές) πολιτισμό να κυνηγιέται επειδή ακόμα το παλεύει με άνισους όρους και να αποκλείεται – φραγή εισερχομένων αλλά και εξερχομένων από παντού, χωρίς να του δίνεται η δυναμική της επαγγελματικής προοπτικής.
Δεν υπάρχει Κρατική μέριμνα, υποστήριξη, οι εταιρείες ψειρίζουν τη μαϊμού παράγοντας γελοιότητες και ευτέλεια όσο πιο φτηνά, όσο πιο καρμπόν, τόσο πιο χαμηλά, στα όρια της απέραντης βλακείας και απογοήτευσης και δεν υπάρχει χρηματοδότηση από πουθενά, ακόμα και με μοναδική όαση το επίσης ελεγχόμενο διαδίκτυο, που να πας;
Το underground (βλέπε πάσης φύσης ανεξάρτητες και εναλλακτικές παραγωγές) σε αυτή τη φάση είναι ο μοναδικός χώρος που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει την κατάσταση, όπως το έκανε και στο παρελθόν, ωστόσο το 2020 δεν είναι 1995 για να αποφέρει ως μικροκοινότητα κάτι. Σήμερα δεν φτάνει ο λόγος του αστείρευτου ταλέντου και της αυτοδιάθεσης κάθε συλλογικής εθελοντικής αυτοδιεύθυνσης καλλιτεχνικών ανησυχιών, από σχήματα, ακροατές, θεατές, δημιουργούς, παραγωγούς, κατασκευαστές που στην τελική είναι οι ίδιοι, αυτοί που συνεισφέρουν οικονομικά από την εργασία τους, συνδράμουν, παράγουν,προωθούν και καταναλώνουν, δεν υπάρχει κανένα μέλλον, όσο αισιόδοξοι και να είμαστε, όσο κι αν τα μέσα είναι να είναι προσφορότερα από ποτέ, τελικά ούτε αυτά φτάνουν.
Τώρα όσον αφορά την εμπορική αλλά καθόλου ευτελή δημιουργία λόγω της επαγγελματικής σχέσης που πρέπει να υπάρχει αφού δε γίνεται να υπάρχει η ερασιτεχνική δυναμική εσαεί, ούτε απρόσκοπτα και αδιατάρακτα η όποια βιομηχανική παραγωγή απ΄την αντίπερα όχθη γιατί θα μπουκώσει το σύμπαν, με αποτέλεσμα νέα κρισιακά φαινόμενα στην αυλόπορτα του καπιταλισμού. Άρα ο πολιτισμός πρέπει να έχει και επαγγελματική διαφυγή και καταφυγή, αλλά όχι όπως τις σημερινές καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, όπου τα πράγματα είναι τραγικά. Ταλέντα άφθονα και απίθανα που δεν μπορούν είτε να εκφραστούν, είτε να εκδώσουν, είτε να προωθήσουν τις δουλειές τους γιατί δεν υπάρχει πολιτιστική βιομηχανία και αν δεν υπήρχε η ΕΡΤ, ο απόπατος θα ήταν στεγανός βόθρος, που θα είχε ξεχειλίσει πολύ νωρίτερα ήδη από το 1991, όμως παρά τη διάλυση της ΕΣΣΔ τα απόνερα της κράτησαν έστω και νοερά μέχρι και το 2008 παρά τα μέτρα που συνεχώς έπαιρνε το σύστημα για να θωρακιστεί. Τόσο μεγάλη αναντιστοιχία ανάμεσα στην προσφορά δυνατοτήτων – δυναμικής – ποσότητας και ποιότητας, αλλά και υλικοτεχνικής υποδομής απ΄τη μια πλευρά και δυνατότητας παραγωγής – προώθησης – διανομής και υποβοήθησης όλων των παραπάνω δεν υπήρξε ποτέ, αποθεώνοντας το τσιτάτο του Γκράμσι, «Ο παλιός κόσμος πεθαίνει και ο νέος πασχίζει να γεννηθεί. Τώρα είναι η εποχή των τεράτων».
Ζούμε το τέλος της αθωότητας, τη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του πολιτισμού και σε κάθε χώρα ξεχωριστά με όρους μονοπωλίων που σπρώχνουν στο κοινό φτηνές τηλεοπτικές σαπουνόπερες, τηλεπαιχνίδια, βιομηχανίες «ταλέντων» με όρους γκλαμουράτων τηλεσκουπιδιών. Των «ταλέντων» που δεν είναι ούτε καν μισής χρήσης για να μην δημιουργούν δικαιώματα στο διηνεκές. Φτιάχνουν μια ποπ που κουλτούρα που δεν απευθύνεται σχεδόν πουθενά(κάποτε κήρυττε τον αντιαισθητικό πλουτισμό, τώρα ούτε αυτό), «συμμετόχικά» μέσω κάποιων αφελών ακροατών που ψηφίζουν για να ανατροφοδοτήσουν την οικονομία της εν λόγω αναπαραγωγής και να γελάσουν με τον πόνο μιας τελειωμένης στην κυριολεξία χώρας του αλήστου μνήμης, μότο «αγαπάς την Ελλάδα, απόδειξη», «χτυπήστε την ανομία των Εξαρχείων» στο όνομα της οικονομίας διαμοιρασμού, η διαμαρασμού, όπως λέμε εμείς, «κάντε τους καπνιστές και το κάπνισμα το νο 1 εχθρό και απελευθερώστε το ρουφιανισμό».
Μια χώρα που η κυρίαρχη αστική της τάξη ως εξουσία προσπαθεί να προσκολληθεί στην ΕΕ για να μην εξαφανιστεί παίζοντας με τα ΕΣΠΑ απ΄την μια πλευρά και μερίδες της που γυρίζουν ως δορυφόροι στο crypto currency απ΄την άλλη, προσπαθώντας να απεγκλωβιστούν από την μέγγενη γι αυτές της ΕΕ, η χώρα και τα ταλέντα της, θα είναι στον αναπνευστήρα μιας ΜΕΘ, γιατί πλέον θα αναζητούν ταυτότητα εκεί που έχουν κλείσει τα πρωτόκολλα και τα μητρώα μαζί, με αποτέλεσμα να ασθμαίνουν οι πιο ζωντανές δυνάμεις της, πολιτισμός, επιστήμες, τέχνες, τεχνολογία, αθλητισμός κι ότι μένει εδώ είναι για να φυτοζωεί το διαμετακομιστικό κέντρο.
Τώρα όσοι μιλούν για ανάπτυξη ας δουν τις κινήσεις στα βιβλιοπωλεία την περίοδο των Χριστουγέννων. Κάποτε το βιβλίο, η μουσική, τα Θέατρα και το Σινεμά είχαν την τιμητική τους, τώρα χάσκουν χρεοκοπία. Χώρα χωρίς πολιτισμό που κάνει παντιέρα τον Τουρισμό και τον πόνο των προσφύγων για γενναίες επιδοτήσεις από τους «συμμάχους» εταίρους, σαν εταίρα η ίδια δεν έχει κανένα σοβαρό μέλλον σε αυτό το σύστημα.
Για όσους νοσταλγούμε ένα άλλο τρόπο παραγωγής χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο τα πράγματα δεν είναι εύκολα, αφού οι κρατούντες – υπάλληλοι των επιχειρηματιών φρόντισαν να εξοπλίσουν το οπλοστάσιο και τις φαρέτρες τους με κάθε είδους αντεργατικής πολιτικής, ανέκαθεν με τη συναίνεση της εργοδοτικής ηγεσίας της ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΓΣΕΒΕ, ΕΣΕΕ, ΟΤΟΕ κλπ, προώθησαν τον κυβερνητισμό μέσω των ΜΚΟ και στο τέλος έσπειραν και εκκόλαψαν με θέρμη το αυγό του φιδιού…
Καλή χρονιά αδέλφια κι όσο αντέξουμε με αυτού του τύπου την ανάπτυξη που όλοι πεθαίνουμε πότε με το «βασανιστήριο της σταγόνας» και πότε με «το πείραμα του βατράχου», όπου η μικροαστική ησυχία πρέπει να βασιλεύει για να θεριεύει το τέρας του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.
