Ο μεταρρυθμιστικός ρεβανσισμός του Ευρωπαϊκού Κεφαλαίου
Το μίσος των Ευρωπαίων Καπιταλιστών ενάντια σε κάθε πολιτική και πολιτιστική έκφραση της εργατικής τάξης και του λαϊκού παράγοντα που δεν έχει μικροαστικά χαρακτηριστικά είναι δεδομένο ως δόγμα που αποτυπώνεται σε όλη την αστική αρθρογραφία της πρώην ΕΟΚ και νυν ΕΕ.Η μήτρα της βασικής ηθικής αρχής του Καπιταλισμού βρίσκεται μόνο στο εποικοδόμημα και είναι η Προτεσταντική, που είναι ακόμα πιο σκοταδιστική και από την Καθολική και φυσικά την Ορθόδοξη πάντα σε σχέση με το πακέτο που φέρει η κάθε μια εξ αυτών.
Ο πυρήνας της μήτρας αυτής σχετίζεται με τρία πράγματα:
α) το γράμμα και όχι το πνεύμα του νόμου, καθώς και στην πιστή εφαρμογή του ανεξάρτητα από τους μη θεσμοθετημένους κοινωνικούς θεσμούς, η «άγραφους νόμους», που είναι δημιούργημα των κοινωνιών.
β) την νυχθημερόν, κατά βούληση και κατά κύματα κατασυκοφάντηση κάθε τι που δεν απορρέει από τους οικονομικά ισχυρούς(πχ επιχειρηματίες αστικές τάξεις κοκ) και
γ) Την εξ αποκαλύψεως δύναμη της χωρίς κανένα έλεος πάντα με όρους ρεβανσιστικής τιμωρίας τύπου Παλαιάς Διαθήκης και όχι με όρους σωφρονισμού.
δ) Μια φορά παραβάτης του νόμου, πάντα παραβάτης, δηλαδή δεν υπάρχει κανένα περιθώριο διόρθωσης του.
Ο Καπιταλισμός σε κάθε φάση ανάπτυξης του, αλλά και σε κάθε δικό του στάδιο εξέλιξης του, ουδέποτε απέρριψε μετά βδελυγμίας τα προγενέστερα εκμεταλλευτικά συστήματα, όπως την Δυτική Φεουδαρχία και Αριστοκρατία που ήταν σαφώς πιο επιθετική και εκθετικά πλέον μισανθρωπιστική σε όλο το κομμάτι απ΄την Κεντρική προς Δυσμάς Ευρωπαϊκή Ήπειρο.Δεν είναι τυχαίο ότι τόσο ο Φασισμός(ως μια ιδιότυπη επιθετική ακροδεξιά και μικροαστική σοσιαλδημοκρατία), όσο και η μυστικιστική του παρανυχίδα ο Ναζισμός, ήταν προϊόντα του Καπιταλισμού στη φάση της μονοπωλιακής του Ανάπτυξης, αντλώντας όλο το μίσος τους για το εργατικό λαϊκό Κίνημα από τον προμονοπωλιακό Καπιταλισμό, αλλά και από την Φεουδαρχία, κριτικάροντας τον Καπιταλισμό με όρους ρομαντισμού, ως μη θαρραλέο και τις κατακτήσεις της Γαλλικής Επανάστασης ως ένδειξη αδυναμίας.
Δεν θα επεκταθούμε στην παρούσα φάση για τα έργα και τις ημέρες κάθε πατερναλιστικής και πατριαρχικής μορφής και περιεχομένου οικονομική, κοινωνική, ηθική και την πανσπερμία ιδεολογικής φαρέτρας και συνέχειας της λεγόμενης «ελεύθερης Αγοράς»(που είναι τόσο ελεύθερη, όσο και τα δεσμά της μισθωτής σκλαβιάς στο επίπεδο της κοινωνικής παραγωγής και της αύξησης της παραγωγικότητας, για την παραγωγή ακόμα ικανότερου ποσοστού κέρδους σε σχέση με την προηγούμενη κ.ο.κ).
Αυτό που ζούμε μέσα από τη νομοτελειακή φύση της Καπιταλιστικής Παραγωγής, η οποία δεν έχει καμία ηθική πέραν της κερδοφορίας σε κάθε κύκλο της παραγωγής που θα ευνοεί τον επόμενο και την επόμενη ικανή κερδοφορία, το πολιτικό και πολιτειακό σύστημα που τον υπηρετεί τόσο ιδεολογικά, όσο και πελατειακά, έρχεται σε μια αντίφαση με τον ίδιο της τον εαυτό, γιατί ο Καπιταλισμός ενώ μισεί τις μίκρο πελατειακές πολιτικές σχέσεις, τις ενθαρρύνει όσο περισσότερο μπορεί, ταυτόχρονα με τις μέσο και μάκρο πελατειακές, τουλάχιστον σε φάσεις ανάπτυξης, δυσκολευόμενος σε φάσης ύφεσης να εξαλείψει τις πρώτες απ΄τις τρεις.
Ο Λόγος που πραγματοποιείται η παραπάνω ιδιομορφία, είναι ο εξής: Η αναγκαιότητα ύπαρξης τοπικών και περιφερειακών αστών πολιτικών που διαπερνάται από τις μικροπελατειακές σχέσεις, που δεν έχουν καμία ιδεολογική πραμμάτια στις συναλλαγές τους και κυρίως στην ούγια τους. Είναι κατά βάση σχεδόν ανίκανες οι ιδεολογικές τους παρεμβάσεις και δεν μπορούν εκ των πραγμάτων με αυτόν τον τρόπο, να διεισδύσουν την πολιτική των οικονομικών τους προϊσταμένων στις τοπικές μάζες. Ως εκ τούτου συνεχώς βρίσκονται σε μια διαρκή σχέση συνδιαλλαγής αλλά και σύγκρουσης με τα «αφεντικά τους», μιας και οι τοπικοί παράγοντες, παρότι λειτουργούν σχεδόν με όρους Μαφίας, είναι οι πρώτοι που θα πέσουν από το βάρος της λεγόμενης λαϊκής αγανάκτησης. Τίποτα από τα παραπάνω δεν αναδείχνει τη λογική του σπαγγέτι γουστέρν που ο καπιταλισμός λατρεύει να προωθεί στις λαϊκές μάζες, μιας και θολώνει τα νερά με τη λογική του καλού, του κακού και του άσχημου. Είναι μια πολύ βολική θα λέγαμε τακτική που αποκρύπτει το περιεχόμενο της πολιτικής του και εκφράζεται μαζικά και στις μικροπελατειακές σχέσεις, όσο και στις μέσο και μακροπελατειακές, που αξιοποιούνται κατ΄αποκλειστικότητα και μόνο σε σταθερές εποχές κερδοφορίας και ανεξάρτητα αν την πιστεύει έστω κι ελάχιστα για τον εαυτό του σε κεντρικό επίπεδο την λογική του σπαγγέτι γουέστερν.
Όταν όμως τα κρισιακά φαινόμενα και οι ενδοϊμπεριαλιστικές και οι ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις οξύνονται, κάθε σταθερότητα πάει περίπατο κι εδώ έρχεται η εξ αποκαλύψεων Θεϊκή Παρέμβαση και υπόσταση των διεθνικών και εθνικών Βιομηχάνων(που έχουν απορροφήσει και τις πρώτες ύλες και το τραπεζικό και πιστωτικό σύστημα), πιέζει για μεταρρυθμίσεις, βάζοντας μπροστά τις κεφαλές του πολιτικού τους προσωπικού και τις ιδεολογικές πτέρυγες των φιλελευθέρων, των σοσιαλδημοκρατών, και των νεοφασιστικών αρμών τους, όπως κάνει η ΕΕ σήμερα με την λεγόμενη «Πράσινη Ανάπτυξη», που ζήτάει με την Προτεσταντική της Ηθική την βίαιη ανακατανομή τόσο των εσόδων των λαϊκών νοικοκυριών, όσο και την διάλυση κάθε ορεινού όγκου προς τέρψιν της κερδοφορίας των μεγάλων, που για να πραγματοποιηθεί αυτή, θα πέσουν και θα ζητηθούν κεφάλια επί πίνακι παραγόντων που αναγκαστικά δεν μπορούν να κατανοήσουν, η να μεταφέρουν στις μάζες που αγανακτούν την νέα αναδιαρθρωμένη φάση της εξέλιξης του συστήματος, που θα ήθελε τον λαϊκό παράγοντα, μόνο φτηνό, ευέλικτο(η μη) εργατικό δυναμικό και φυσικά καταναλωτή….
Αυτά προς το παρόν……
2Μανώλης Αμμουτσερός και Dimitris Rovlias